Zeemeermin Runa (Corten steel) |
Bewaar mij |
bewaar mij in zacht gesteente tussen resten en sporen van wat je nog herkent niet alles behoeft een naam later zal je woorden opgraven de hardste delen van ons organisme uit weerbarstige aarde dek ze toe met nieuw zaad tussen nacht en lichtschip zal ik smelten tot een gouden kern doorheen je gesloten vingers glippen als het fossiel van een zeemeermin |
|
Jack van Iwaarden de Vreede |
Elise Vos © 2024-03-30 (PoemId: 42) |
belise vos_bewaar mij | |
Hang on (Bronze; socle galvanised) |
Cercles |
Comme si l’éternel retour était inscrit dans le livre de la vie Comme si vivre et non survivre était l’épreuve de toute destinée Accroche-toi De cercle en cercle du plus grand au plus petit atteindre la cible S’Il n’y a pas de droite tout est cercle de l’infini au fini du très grand au très petit Comme les saisons, les cercles ont leur raison Accroche-toi De cercle en cercle du plus grand au plus petit Atteindre la cible C’est de la peur que vient la chute D’y croire que croît la force De tout ton poids fais tourner la vie La cible, oh merveille ! c’est TOI |
|
Bram Eliaert |
Claire de Viron © 2024-04-20 (PoemId: 21) |
claire de viron_cercles | |
A la fenêtre (Resin) |
Tussentijd |
Op de rand van een raam tussen herinnering en vooruitzicht weet zij te gedijen. Ze duwt tegen de wereld die haar omgeeft zoals wortels de aarde openen. Zonder weerstand van wind luistert ze naar vogels in volle bomen. Haar armen worden de takken van een nest. Zolang haar oog niet valt op sporen die om voeten vragen, stammen haar gedachten uit grond en lucht, opent ze een tijd die in de luwte ligt. |
|
Jean-Luc Absil |
Silke Peeters © 2024-04-21 (PoemId: 194) |
silke peeters_tussentijd | |
Petite tour de livres (Stone) |
Coulée de lave |
Coulée de lave Lave les mots Paroles en flots Brûlante bave Je navigue comme je peux Ecrire n’est pas un jeu Au soleil qui se couche Je plie doucement la voile Je ferme les volets Et lève lentement le voile J’enfile alors les mots Comme des perles rares Enfin je me délivre Enfin je me dévoile La vie crépite et croule Sous mon stylo en sang. |
|
Guy Deltour |
Martine Bronzin © 2024-03-15 (PoemId: 156) |
martine bronzin_coulee de lave | |
Grote vogel (Steel, Recup) |
Wat nu |
wat doe je met wie zich te pletter vloog in een weerspiegeling fataal rilt, een laatste stuiptrekking daar sta je dan met de dood in je handen, wat nu gedaan moet hij tussen de schillen en stelen of sorteer je hem bij het restafval en wat met de galm van zijn lied het zindert na moet dat onder de grond |
|
Lut De Baere |
Anne Meerbergen © 2024-03-24 (PoemId: 6) |
anne meerbergen_wat nu | |
Did we meet before (Glass fusion) |
Interstices |
Taire la souffrance Voguer sur un fleuve de soufre Et oublier les illusions stériles Terre et ciel Qui se croisent et se révèlent Au coeur du coeur Des interstices sacrés Semer des fleurs de lave Au point culminant de la vie Et rejoindre l'origine des origines. |
|
Danny Beinsberger |
Laurent Dumortier © 2024-03-20 (PoemId: 120) |
laurent dumortier_interstices | |
Le baiser (Bronze) |
De kus |
In het voorvoelen dat nog net niet en toch de lippen al wakker kust, in het tijdloos onderweg van haar naar hem naar haar, in het tasten op afstand, in minder dan amper raken, in uitreiken naar elkaar, zwijgt hij zijn vraag, stilt zij haar ja. |
|
Bénédicte Maréchal |
Hedwig Du Jardin © 2024-03-30 (PoemId: 60) |
hedwig du jardin_de kus | |
Der Sprung ins Ungewisse (Diver) (Textile) |
Plonger |
Le cœur léger Sans peur Ni pudeur Tout oublier Tout laisser Derrière soi Amour, joie Chagrin, malheur Espoir, bonheur Repartir à zéro Oser le pari Devenir le héros De sa vie |
|
Pit Kinzer |
Luth del Oz © 2024-04-27 (PoemId: 225) |
luth del oz_plonger | |
De druïde (Ceramic) |
Elixir |
Het woord van de dag is een gif in ruil neem ik een hielprik af mik ik afgeknipte teennagels een voor een mijn ketel in beeld je een vliegtuigramp in om angstzweet aan te kweken mag ik je hand uitbenen en voorts laten weken in een bad vol alcohol laat ik je lachen of net wenen of zoet ik bittere ernst beter als we nu stoppen met gisten slechts uit meerdere gezichten distilleer je tegengif dus wie sintert helse kleuren tot een tastbare zonsondergang waar zijn de druïdes dan met hun fontein van mildheid? |
|
Ben Kapteijns |
Kenneth Swaenen © 2024-03-11 (PoemId: 114) |
kenneth swaenen_elixir | |
Karibu (Bronze) |
Un battement d’ailes |
Un battement d'ailes presque inaudible protège tes heures sombres tes nuits, tes songes En tendresse toujours J'attends qu'un jour s'ouvrent sur ma présence amie grands tes yeux alourdis Un battement d'ailes À peine sensible Frôle ton être que le jour inonde de lumière Un bruit doux Comme un murmure Chante Un amour de chair et d'esprit Ange et femme je suis |
|
Hans Koenen |
Claire de Viron © 2024-04-16 (PoemId: 27) |
claire de viron_un battement d ailes | |
Embracement (Bronze)(Photo Tony Mussche) |
Waar blijft de omhelzing? |
Dit is dat waarvan ik dacht dat ik het achter me gelaten had en dat het niet meer zou terugkomen. Het was haast uit mijn herinnering weggedeemsterd, weggekwijnd: het gras, het brons, de steen, de boom, de kinderen in het bos die roepen, die op zondagmiddag een spel opvoeren op een grasveld waar we samen zijn, terwijl anderen komen en gaan, en wij nog weten wat saamhorig is, wat banden smeedt, en wat vallen is, wat breuken lijmt, en wat breekt, wat samenkomen is, en wat weggaan betekent. Neem nog eens de tijd en zet hem stil, rijk me nog eens de hand en houdt ze vast, zolang je kunt. Geef me de tijd die je ons samen gunt. Houd bij elkaar wat bij elkaar moet blijven en laat los wat wil vertrekken en wil reizen. Voor elk is er een weg weggelegd. |
|
Ina Marcus |
Joris Iven © 2024-04-21 (PoemId: 109) |
joris iven_waar blijft de omhelzing | |
Fay (Bronze) |
L'arbre errant |
Je m'arrache à la terre brûlée Pour te venir au secours, Enfant perdu dans le désert funeste. De la seule branche qui me reste Par la sorcellerie d’une fée Renaîtra vigoureuse la forêt Et le monde regerminera Choyé par le vent murmurant Dans mon feuillage déraidi Une douce, apaisante monodie ; Et les bourgeons éclateront de fruits. Ne pleure pas… Regarde ! Les sèves par l'hiver endormies Se réveillent au printemps Et secouent l'univers crépitant Pour nous redonner vie. |
|
Loes Knoben |
Antonia Iliescu © 2024-03-16 (PoemId: 9) |
antonia Iliescu _l arbre errant | |
Flame Feather (Stone: Blue stone) |
bang |
niet dat we te min maar dat we te machtig niet van de schaduw die we veroorzaken maar van de lichtexplosie in onze ogen niet van de zwaartekracht die ons aan de grond houdt maar van het stuwen van onze slagpennen en van de spanwijdte van onze vleugels niet van de dwarse bomen in het bos van ons brein maar van de vliegende draak in onze aderen en van het niet te blussen pagodevuur in ons bloed |
|
Dorian Vanhorenbeeck |
Ann Van Dessel © 2024-03-11 (PoemId: 5) |
ann van dessel_bang | |
Blauwe vlam (Glass) |
Contre l’esprit du feu de plaine |
Les trombones de laine Du vent dans les nuages Plus forte la rengaine Des corbeaux de passage Au-dessus des collines Ne cherche pas de ciel Dans sa robe de pluie Vois s’avance la reine Vers la meute de flammes Et l’apaise des yeux Lorsque le feu réclame De toi la part du feu |
|
Marije Gies |
Michel Stavaux © 2024-04-27 (PoemId: 270) |
michel stavaux_contre l esprit du feu de plaine | |
Conque magmatique (Pièce Q.59)(Glass) |
Broedzorg |
een ijzeren moeder waarschuwt haar kind: een slapende vulkaan nader je tegen de wind in al was het ei er eerst wij broeden het uit, graven ons in de wereld in tot de schaal breekt, uiteindelijk koelt alles, de vloeibare steen uit de aders van aarde, het leeglopend hart uit de grotten van bot, het zal stollen als een litteken waarop jij je huis zal bouwen maar tot dan zal je zwerven en namen bedenken voor alles wat je achterliet, voor wie je niet kende vaar weg op een vlot van eierschaal tot het land opduikt dat jou weer wil dragen, begraaf daar alle namen tot het veld jou de vruchten aanbiedt voor oogst en offer- herdenk mij pas dan |
|
Pascal Lemoine |
Kris Lauwereys © 2024-04-03 (PoemId: 115) |
kris lauwereys_broedzorg | |
She never promissed me (Glass fusion) |
Singularité |
Entendre la danse de la pluie Et écouter les murmures du vent Découvrir la mosaïque des couleurs A travers les larmes d'une cascade Franchir les barricades du temps Pour percevoir au-delà Des apparences et du magma des nuages La singularité de ta présence. |
|
Danny Beinsberger |
Laurent Dumortier © 2024-03-20 (PoemId: 121) |
laurent dumortier_singularite | |
The waterboard (Bronze, Granite, Solar pump) |
Raakt een rivier nooit moe |
Raakt een rivier nooit moe van wellen en stromen, van massa vergaren zonder ommekeer Blijft ze onbewogen bij de rots die niet wijkt en zij moet breken of buigen rond wat standvastig is Wordt zij kwieker wanneer de regen met haar danst of verwondert ze zich niet te hebben gemist wat tot haar terugkeert En bij een passage langs bomen, draagt zij dan het liefst een wilgenblad met zich mee of gaat ze prat op haar kracht die gekapte stammen als treinen vervoert En als ze toch die dam breekt, is dat dan voor de vis die hogerop wil gaan paaien of zet ze recht wat werd mismeesterd |
|
Hans Koenen |
Diane De Bruyn © 2024-03-26 (PoemId: 35) |
diane de bruyn_raakt een rivier nooit moe | |
Kabibe (Bronze) |
Kabybe |
La vie me dit : tu vas partir loin. C’est le souffle qui te porte À l’échancrure de tes rêves. Pourquoi perdre ton temps À rester immobile ? Ton fardeau, c’est le ciel, Du bleu à l’horizon. Il se déploie quand tu passes. Pourquoi t’en vouloir ? Derrière toi, tes pas. Devant, le jardin et un rivage. Le voyage va si bien à ton corps, Que le doux cresson sur le chemin Franchit le seuil de tes pensées. N’en diras-tu rien ? |
|
Loes Knoben |
Nathalie Boutiau © 2024-03-16 (PoemId: 175) |
nathalie boutiau_kabybe | |
Nehalennia-sitting silk (Bronze) |
op een pad |
ik herinner me dat ik als kind op lijnen liep ik was op weg op een pad we keilden stenen over het water en hadden bootjes op een rivier gezet we liepen over water en waren verwonderd hoe dat water ons samenhield |
|
Mieke Oldenburg |
Tom Veys © 2024-04-22 (PoemId: 201) |
tom veys_op een pad | |
Femina (Wood: Thuya, Ceder, Cedar) |
Fémina |
Ton coeur pèse cent grammes, Tu pourrais le soulever avec les yeux Il faudrait que tu me regardes Il faudrait que tu saches Que je suis là Dans ce jardin suspendu à mes pas. Ta vie est un poème, Il s’écrit en vers sur ton corps, S’incruste Laisse des traces. Je dois le contourner Avec des mots à ta portée Pour que tu comprennes. Nos courbes ici se répondent, Se répandent Elles forment un sourire Mais il ne dure pas. Souviens-toi que tu dansais. |
|
Will Schropp |
Nathalie Boutiau © 2024-03-16 (PoemId: 171) |
nathalie boutiau_femina | |
Meetingpoint (Bronze) |
ZE ZITTEN |
zoals kariatiden staan. Het hoofd beladen, de blik op horizon. Ze raken niet en praten niet. Ze dragen naast elkaar, met elkaar hun lot. De starre kop tot stut van stugge steen die niet voelt, niet roert niet het trembleren van hamer en beitel laat nazinderen en toch millimeter na millimeter vergaat. Liever dan weeë woorden te rijgen in zware, zwarte zinnen blijven ze starogen naar waar de zon knopt en bloeit en naar het wispelturige komen en gaan van de maan. Ze zitten zoals kariatiden staan. |
|
Jan van Strien |
Julia Beirinckx © 2024-04-26 (PoemId: 217) |
julia beirinckx_ze zitten | |
Papaver bol klein (Ceramic) |
Coquelicot |
Tu ouvres les yeux, tu pousses la porte de ton monde et tu attends sur le seuil, tu attends on ne sait quoi pour te mettre en chemin, un appel d’ailes un geste du vent l’éclaircie d’un chant, tu attends qu’une fleur te regarde te rassure, tu risques un pas ou deux dans les herbes hautes de ton paysage le plus bleu et tu te sens chez toi dans la grâce de l’éphémère |
|
Ilse Scholten |
Martine Rouhart © 2024-03-15 (PoemId: 158) |
martine rouhart_coquelicot | |
La ballerine fatiguée (Ceramic) |
Dans |
Zij temt het beest in haar gewrichten de ruimte die zij zelf omspant, de orde en de chaos dansend onderworpen. Haar lenigheid tot op het been meetkundig uitgerekend. Na elk applaus blust zij het vuur aan beide schenen. Buigt knakkend als een riet, het hoofd tot op de teen. Tule en glanspapier springen ijlings uit de naad. Einde van de act met blote schouderbladen. En opgeheven hoofd. Wanneer ze wakker ligt is pijn haar strakste koord. Wie sleept haar voort? |
|
Bénédicte Maréchal |
Jo Gisekin © 2024-04-16 (PoemId: 103) |
jo gisekin_dans | |
Gone with the wind (In garden)(Bronze) |
Autant en emporte le vent |
Écarter le temps pour mieux vous voir Comme on repousse un feuillage. C’est très court, Dérisoire, Un enfantillage. Le vent l’emporte toujours, Pourtant. C’est une question qu’on ne pose pas, Pas à vous qui annoncez la tempête Dans la nudité de votre âme. Mais qui êtes-vous ? À votre façon De vous apprivoiser toutes, Vous éclairez le monde. Il suffit d’une seconde Pour contenir toutes les autres Que le vent emporte malgré tout Comme un mirage. |
|
Willy Peeters |
Nathalie Boutiau © 2024-03-16 (PoemId: 170) |
nathalie boutiau_autant en emporte le vent | |
Water en vuur (Glass) |
Druppel |
Hij begint hij groeit hij zwelt wint aan kracht hij verzwaart hij valt hij spat open op een steen Eeuwen later de steen uitgehold |
|
Marije Gies |
Vera Steenput © 2024-04-17 (PoemId: 203) |
vera steenput_druppel | |
Vitrail circulaire (Stained Glass) |
Tentation |
Telle une danseuse de samba, tu ondules au tempo du surdo. Je me laisse emporter par cette musique si particulière. Immobile, derrière mes paupières closes, je te contemple parée de ton habit flamboyant. Tu te déhanches, lascive, suggestive, féline. Tes courbes m’aguichent. Tes cheveux tressés me caressent. Ta voix cristalline m’hypnotise. Telle une ensorceleuse, tu prépares ton philtre. Tu espères m’entraîner dans un tourbillon de folies, de luxures, dont je pressens la souffrance. Je connais le remède. Dans un instant, je t’échapperai. La nuit d’un noir d’encre sera, encore, ta seule ennemie. J’ouvrirai les yeux. Tes fards tomberont. Ton corps de liane reposera froid au bout de mes doigts. J’attendrai le lever du soleil et profiterai, une ultime fois, de ton éclat. |
|
Jean-François Constant |
Patricia Duterne © 2024-04-22 (PoemId: 182) |
patricia duterne_tentation | |
Erynne-portrait woman (Bronze) |
ongehoord |
omdat geen mens nog lijkt te luisteren heb je de wind leren toespreken met ademstoten tot tien beaufort zo laat je de stormen in je hoofd weer verwaaien tot een schuchtere bries om je hart te luchten hoef je andermans vuile was niet buiten te hangen in je blikveld ontvouwt zich een bleekweide waar je alle gore gesprekken openlegt alleen het ongenadige licht doet vuilsprekerij verschieten wat ongehoord is zal de wind nooit wegwuiven |
|
Mieke Oldenburg |
Goedele Miseur © 2024-05-04 (PoemId: 250) |
goedele miseur_ongehoord | |
Et s'il n'en reste qu'un (Stone) |
Et s’il n’en reste qu’un |
folie humaine fascination des silex du feu sans flamme se brûler les doigts les ailes le cœur folie humaine fourvoyer le feu ne plus embrasser embraser et s’il n’en reste qu’un ce sera ce capucin pétri d’amour orphelin de sa dulcinée sa capucine de ses stolons ce poète reclus en sa forêt de signes de symboles gardien du grimoire du feu sacré de l’eau bénite lustrale de l’huile balsamique ses mots ses motets germeront enfanteront le nouveau monde |
|
Philippe Nicodème |
Jean-Luc Godard © 2024-03-29 (PoemId: 83) |
jean-luc godard_et s il n en reste qu un | |
Valvée d'aurore (Pièce V.138)(Glass) |
Rookgordijn |
je wil het van ver bekijken tot het lijkt of afstand je afschermt van de impact. Je wil het herleiden tot kleur, een blauw dat je niet zal verzwelgen een grijs dat je niet verstikt als een wolk van as je geeft het een oppervlak waaronder het kan schuilen koel in je handpalm, glad als tijd die elk moment weer los kan breken – hoe krijg je het stil vuur verdwijnt niet in het woedend lied van damp, stopt niet met dansen als je het bij de keel grijpt en onderdompelt het wordt een oog dat terugstaart, als je wegkijkt merk je dat het jouw ogen zijn geworden, je ziet dwars door het rookgordijn van afstand en tijd: je weet dat je niet langer kan ontkomen |
|
Pascal Lemoine |
Kris Lauwereys © (PoemId: 117) |
kris lauwereys_rookgordijn | |
Grand lièvre (Bronze) |
Le lièvre perdu ! |
Vite, le lièvre accourt, il est pressé ! Il a rendez-vous avec l’artiste pour son portrait, Mais le lièvre est perdu, il s’est égaré ! Il ne connaît pas l’adresse de l’artiste, ni son nom, Le lièvre est désorienté, il est en retard, Il n’a pas de montre, il ne sait pas quoi faire ! Le lièvre ne connaît pas le chemin à prendre, Il n’a pas de cartes, ni de boussole, Le lièvre est complétement paniqué, Il ne sait pas à qui téléphoner, Le lièvre n’a pas de téléphone, Il veut partir, courir, bondir, Le lièvre ne sait pas vers où aller, Il hésite entre la gauche et la droite, Le lièvre est bloqué là, immobile, Il voudrait crier très fort, Les lièvres ne savent pas crier fort, Alors, il ne pourra pas aller à son rendez-vous ! Il posera un lapin à l’artiste qui l’attend, Qui l’attend encore et toujours... |
|
Marie Thys |
Alain Snyers © 2024-03-26 (PoemId: 4) |
alain snyers_le lievre perdu | |
Gameplay (Ceramic) |
Vederlicht |
Vederlicht speelt het kind tussen haar vleugels, het toont nog niet zijn ware gezicht, draagt het masker uit de verkleedkist. Zij heeft vandaag haar liefste moedergezicht opgezet. Ze is een kloek, een duif, een pauw, ze is vandaag alle vogels. Hoe hoog ze met hem kan vliegen! Ze kan de hemel en de wolken aan, de zon, de sterren en de maan. Het spelverloop staat vast. Er komt een vleugellamme tijd waarin de maskers vallen. Dan vliegt hij uit, zij kijkt hem na, haar vleugels zwaar van spijt. |
|
Elya Yalonetski |
Cora de Vos © 2024-03-21 (PoemId: 31) |
cora de vos_vederlicht | |
Wat ben je gegroeid (Ceramic) |
Rivalités à la ferme |
Dans la basse-cour (disent les rumeurs) Le sympathique coq sénateur Vêtu de son costume très chic Caquette sans cesse et souvent pique : - Mes chers mesdames et messieurs, Soyez gentils, voire généreux Et donnez-moi un peu de blé Les temps sont durs, vous le savez… Et je n’ai rien à picorer ; Mais fuyez la poule grassouillette Qui me pique-pique la vedette. Coquette, rusée, intelligente, Se rêvant déjà présidente, Elle veut quitter le poulailler Et ses poussins abandonner ; Non, je ne trouve pas sympa Qu’elle les jette dans mes bras. Mais ce qui n’est pas rigolo C’est qu’elle chante en trémolo Sa version « cocorico » ! |
|
Els & Tom Bleijenberg |
Antonia Iliescu © 2024-03-16 (PoemId: 11) |
antonia Iliescu _rivalites a la ferme | |
Banc, parents, veuillez surveiller vos enfants (Composite) |
Op een tuinbank |
Ik ving de wind, keek toe vanuit de schaduw van bomen op hun sprongen. Hoe ze wegrenden door dwarse corridors, tot ze zich lenig en buiten het perk leerden uitkleden voor het vreemde lief. Wolken schuiven voorbij. Tussen de aangestampte bloemen heel ik oude wonden. Gebogen over een boek hoor ik nog de echo van hun kinderspel in mijn borstkas. Daar houd ik een plek vrij terwijl ik herstel van tegenspraak, moet wennen aan hoe ze mij hernoemen. Ik lees tussen de lijnen, hoop- dat er weg van dit huis nog wel een God dwaalt tussen de kauwen. Jij komt dichterbij, zegt: “de naald van het kompas wijst nog als je het uit handen geeft. Op de kale plek in het gazon groeit straks weer gras.” |
|
Xavier Dumont |
Lieve Desmet © 2024-03-15 (PoemId: 123) |
lieve desmet_op een tuinbank | |
Fillette à l'oiseau (Bronze) |
Elle m’a tendu la main |
Elle m'a tendu la main Pour que je me repose de mon long chemin Elle m’a tendu la main Pour que je me rassasie de quelques grains Elle m’a tendu la main Dans l’espoir que l’on devienne de bons copains Elle m’a tendu la main Hélas j'ai dû repartir, c'était mon destin. |
|
Evelyn Hamoir |
Jean-Jacques Richard © 2024-04-17 (PoemId: 80) |
jean-jacques richard_elle m a tendu la main | |
Paarden Ris en Rover (Ceramic) |
Paarden |
Ze kijken onbepaald naast de kleppen van hun ogen. De uren missen maat en veelal oponthoud. Wat zij verlangen is een portie hooi het land en de stal. Het liefst zie ik de paarden op paaszondag vergeten in de wei met blinkende ruggen en neusgaten die mist vergaren. Ze kijken zo langzaam. Hun ogen maken tijd. Ze zoeken landinwaarts iemand die het zadel met mankracht berijdt. Hoe hartstochtelijk met z’n tweeën. Ontroerend héél alleen. Ze wachten bij de prikkeldraad ontheemd als wezen op iemand die hen streelt. |
|
Roos Mannaerts |
Jo Gisekin © 2024-04-16 (PoemId: 105) |
jo gisekin_paarden | |
Stapel op elkaar (Ceramic) |
Les poissons-fous |
L'autopsie du brouillard A révélé l'existence De la poésie-rébellion Le langage Sera toujours Un vide à combler Tel le désespoir Des poissons-fous Ils se rient de l'avenir Et provoquent les hommes Libèrent leurs angoisses |
|
Els & Tom Bleijenberg |
Luc Libon © 2024-03-16 (PoemId: 132) |
luc libon_les poissons-fous | |
De toespraak (Bronze) |
De toespraak |
Wat zal hij in zijn niets te verbergen naaktheid prijsgeven vanop deze hoogwaardige troon? Amechtige achterklap, gedeelde geheimen, geheimzinnig gefluister, welisware waarheden? Voorlopig laat hij niets los, neemt zijn bronzen tijd, houdt de spanning vast, kijkt ons aandachtig aan. Leert hij ons luisteren naar de stilte die meer zegt dan een te verwachten woordenstroom? |
|
Jan van Strien |
Roger Nupie © 2024-04-27 (PoemId: 219) |
roger nupie_de toespraak | |
Stalraam met vogels (Glass fusing, metal) |
A toi qui l'aimes, j’offre ce printemps-ci |
A toi qui l'aimes, j’offre ce printemps-ci La poussière du soleil qui danse dans le vent L'herbe perlée de brume qui soupire de chaleur Chaque écrin de bourgeon qui prépare l'extase Les premiers chants d'oiseaux dans mon petit jardin L'appel des oies sauvages au-dessus des marais Les yeux du hérisson, éblouis de lumière La porte de la cuisine qui est là, entrouverte La terre gorgée d'eau qui s’enfonce sous nos pas Le grand bol de café sur la table, et le pain Le cerisier si blanc, dans l’aube qui attend. Je t'offre ce matin, aux promesses si belles Qu'on retrouve nos vingt ans Et nos rêves Et nos ailes |
|
Irene van der Does de Bye |
Martine Bronzin © 2024-03-15 (PoemId: 155) |
martine bronzin_a toi qui l aimes j offre ce printemps-ci | |
Shell (Stone: Marble: Noir de Mazy) |
Barst |
Zoekend naar diepte zie ik het zand van een versleten aarde waar zelfs stenen niet blijven bestaan. Kan ik mijn tranen van me af laten glijden, vissersdromen verzamelen, wat achtergelaten werd door de zee tot boot rapen? Misschien vind ik tussen water en land het midden en de barst waaruit verdriet weg kan vloeien. |
|
Cis Van Peer |
Sarah Michaux © 2024-04-29 (PoemId: 241) |
sarah michaux_barst | |
Scoop (Ceramic, Metal, Scrap) |
Prisonnier des glaces |
Prisonnier des glaces, l'hiver s'endormait sur le vaisseau blanc que nul appel d'un rouge amer, sentant le houka et l'élan, n'invitait au retour à terre. La hune veillait en silence La perruche pendant des nids Au palanquin de ris. L'absence... Nulle mesure à l'infini… L’univers éduque ses sens... |
|
Jan Verschueren |
Gérard Ansaloni © 2024-04-15 (PoemId: 52) |
gerard ansaloni_prisonnier des glaces | |