Agnes Avermaete:
We hebben allemaal een passie. Keramiek en porselein zijn de mijne!
Het zijn prachtig materialen. De transparantie en de lichtheid van porselein zijn uitermate fascinerend.


Techniek:
Het uitproberen en leren beheersen van verschillende technieken is waar het voor Agnes Avermaete om draait.
Onderweg is er het onvoorspelbare maar ook de verwondering!


Onderwerp:
Agnes Avermaete neemt je mee in haar wereld van porseleinen en keramieken creaties. Ze creert zowel abstracte als figuratieve werken, geinspireerd door zowel organische vormen als door portretten.

Burkina Faso:
Tijdens een verblijf van drie jaar in Burkina Faso (West-Afrika) heeft Ann Geirnaerdt voltijds de gelegenheid gehad om te experimenteren met de verloren wastechniek en het gieten van deze creaties in brons. Deze unieke ervaring bepaalde haar stijl van werken.

Thema's:
Ann Geirnaerdt behandelt via haar werken de thema's van de mens die voortdurend "zoekt", die behoefte heeft aan verbondenheid, geborgenheid, maar tegelijk zijn eigen kracht wenst te behouden. De man die verlangt naar een zekere harmonie en het leven ten volle wil leven, soms kwetsbaar, soms sterk, altijd op zoek naar zijn knusse nest, dat hij ook het liefst met anderen deelt.

Materiaal:
Wat haar werk bijzonder maakt, is de inspiratie die zij haalt uit natuurlijke materialen zoals schors, takken, planten, door hun vorm, beweging en structuur. Deze materialen laten een stempel achter die zij dankbaar opneemt en vorm geeft.

Anne Hallet :
Ze legt uit dat haar scherpste bewustzijn, haar meest subtiele waarnemingen door haar handen komen. "Ik ben nooit geconcentreerder, dan wanneer mijn vingertoppen aan het werk zijn".


Onderwerpen en visie :
Anne Hallet vertelt: "Dus beeldhouw ik, en voor mij is dat een echte reis. Klei is een edel, sensueel materiaal waarmee ik vertel over de duizend-en-één manieren om een lichaam, een sekse, een verlangen te ervaren. Op deze reis gaan mijn handen me voor, ze omzeilen het geroezemoes van mijn geest om vorm te geven aan wat ik vaak alleen met vertraging zal horen."

Anouk Ganzevoort:
Ze startte haar carrière zoals haar moeder als podiumartieste: actrice, singer songwriter, muzikante, tot ze te kampen kreeg met een levenslang heftig stemprobleem.
Tijd om een ander artistiek univers te bespelen: beeldhouwen zoals haar vader werd haar nieuwe roeping en nieuwe stem.


Techniek:
Anouk Ganzevoort boetseert de beelden in was, en daarna in brons gegoten volgens de emblematische verloren-wastechniek uit Burkina Faso.


Techniek:
De inspratiebron van Anouk Ganzevoort is steeds de dans geweest. Expressie zonder woorden. Bewegende bewogenheid in een verstilde wereld vol van muziek. Motions and emotions. Spelen met de zwaartekracht ook. Gewichtig onevenwicht.

Axel:
Aangetrokken door de hiphopcultuur en de omstreden sfeer rond graffiti begon Axel in 1992 met schilderen.
De kunstenaar had het moeilijk om zijn plaats te vinden in een maatschappij waar alles grijs en volgebouwd is. Hij wil de muren laten vertellen, kleur geven, hun somberheid wegvegen.
Zijn vroegere doeken, evenals zijn handtekeningen tonen een positivisme, doorspekt met vreugde, geluk, maar ook teleurstelling en realisme.
Verf geeft hem de mogelijkheid om de plaatsen die deel uitmaken van het decor van onze leefwereld op te vrolijken, om blijdschap te creëren in een droevig omgeving.

Kètul:
Kètul heeft een grote fascinatie voor de landschappen die hij op de voorgrond plaatst door het maken van monolieten voorzien van een kijkopening, een soort raam, een uitnodigend venster, om de pracht te (her)ontdekken van de plantenwereld, zowel de botanische als de 'wilde' planten.
Het werken met ruwe aarde – stampleem, - vormt de basis van zijn conceptueel onderzoek. De gladde zijde van zijn monolieten zijn een uitnodigend medium voor andere kunstenaars ... om de dialoog met de natuur nog te versterken.

Werkwijze:
Axel en Kètul maakten verschillende schetsen van de installatie, waarbij rekening werd gehouden met de locatie en de sfeer van de plek. De schets verdeelt de installatie in elementen, die gemakkelijk uitvoerbaar en transporteerbaar moeten zijn. Elk element moet in de tuin ondersteund worden, die wordt zo sober mogelijk uitgevoerd, met een minimaal gebruik aan grondstoffen of impact op de omringende natuur.
Voor het gieten van de elementen creëerde Kètul een mal in een gecompacteerde laag leemgrond. Een mengsel van granulaten en cement wordt in de mal gegoten. De nog zichtbare zijde wordt voorzien van een oppervlaktestructuur, die vervolgens door Axel met street art technieken (spray painting) wordt beschilderd.
De andere oppervlakken bevatten leemgrond en zullen langzaam eroderen en spontaan door vegetatie en korstmossen ingenomen worden. De mal kan slechts één keer gebruikt worden en voor elk element van de installatie is een nieuwe mal nodig.

B. Jane Cowie :
She's from South-Australia, and her career in design of and making glass installations has taken her on journeys around the world.
Most recently she has been contributing to the built environment of Singapore for over 10 years, installing art glass in numerous open air public situations.

Process :
B. Jane Cowie is designing, making and installing artworks and large-scale glass installations which are purpose built for private and commercial spaces
It means she now had to work with larger teams of project managers, makers and installers situated in Singapore.
Exhibitions :
More recently B. Jane Cowie has returned to a more personal exhibition practice through a series of Research Methodology Workshops and exhibitions in Mittagong, Perth and Canberra – and now ‘The Enchanted Garden’, the first in Belgium and Europe.

Ben Kapteijns:
Ik werk afwisselend in de Zuid-Franse Corréze, in het dorpje Voutezac-en-Corréze en in het Limburgse maasdorp Broekhuizenvorst.
Iedereen hier stookt op hout, dat in ruime mate voorhanden is. Iedere boerderij of boerenwoning heeft een enorme cantou (open haard) in de woonkamer.
Het stoken van een pottenbakkersoven op hout is hier dus nooit een probleem, integendeel men vindt het spannend en omdat het stoken van een oven soms enkele dagen duurt is men graag bereid om mee te helpen stoken.


Techniek:
De keramische sculpturen worden vervaardigd van steengoedklei en de rauwe scherf wordt met silicaat en synthetische glazuurpigmenten bewerkt en vervolgens eenmalig op 1200 graden gebakken in een pottenbakkersoven op hout. De klei heeft dan op deze hoge temperatuur een sintering ondergaan waardoor de beelden weersbestendig worden.
Ze worden voor de brand beschilderd met onderglazuren en glazuurpigmenten en daarna komt er een semi-transparante dikke glazuur overheen en gebakken op 1100 graden.

Bénédicte Maréchal:
Haar artistieke expressies nemen velerlei vormen aan, zoals het componeren van liedjes, creëeren van sculpturen, schrijven van notitieboekjes en schilderen. Deze uitdrukkingsvormen verstrengelen zich en vullen elkaar aan.

Sinds 2012 beeldhouwt ze in het atelier 'Art et Ose', voornamelijk in klei maar ook in hars en brons.

Als multidisciplinair kunstenares, die ook reisverslagen en muziek schrijft, legt ze graag spontane momenten vast, zoals avontuurlijke kinderen, een najade aan de waterkant. Ze maakt ook gebruik van onconventionele uitdrukkingsvormen, bv. leeg gemaakte hoofden alsof het maskers zijn.

Video:
To be added

Captain Bebop & B-Art:
Raf Roefflaer (Captain Bebop) is al langer actief in de grafische- en installatiekunst met exposities in o.a. Marmara, Helsinki, Antwerpen, Knokke en Londen. Bart Vanderschot (B-Art) komt uit een familie van glazeniers en zet hiermee zijn eerste stappen in de glaskunst.
De samenwerking tussen beide techneuten leidde tot dit ludieke glasraam waarop twee katjes vanop de rand toekijken naar wat zich onder het zicht in het water afspeelt. De sobere, strakke kader staat in sterk contrast met het kleurrijke glasraam. Een speelse symbiose tussen kleur en vorm.

Caroline Moxhon :
Na 20 jaar bedrijfsleven werd haar passie voor beeldhouwen een beroep.
Haar figuratieve bronzen sculpturen vertellen over vrouwelijkheid, kindertijd, familie en relaties. Ze roepen rust op in lichaam en geest met tederheid en poëzie.

Cor de Ree is geboren in Maastricht, maar al op vroege leeftijd verhuisd naar Roermond. Zijn vader werkte als hovenier, maar was daarnaast altijd aan het tekenen en schilderen. Iets dat hij heden ten dage op hoogbejaarde leeftijd nog steeds doet. Een inspiratiebron voor zoon Cor die zichzelf op jonge leeftijd al inbeeldde dat hij later met immens grote schilderijen aan de slag zou gaan. De gang naar de kunstacademie (in Maastricht) lag voorde hand. Toch kwam hij daarbij niet uit bij het schilderen, maar was hij veelmeer aangetrokken tot het maken van etsen en grafische werken.
Na de kunstacademie moest Cor in dienst. Cor: "Gelukkig was het maar een korte periode, maar eigenlijk had ik nog geen idee wat ik wilde gaan doen. Verder gaan met wat ik op de academie deed, daar had ik geen zin in. En omdat ik meer eigenschappen van mijn vader heb meegekregen, wilde ik naar Wageningen om landschapsarchitectuur te gaan studeren. Ik heb nog een tussenstudie moeten doen om te worden aangenomen, maar toen ik eenmaal zover was om aan de studie te beginnen, ik had de beurs op zak, vroeg iemand of ik een kamerscherm voor hem wilde maken. Het zal rond 1988 geweest zijn." Dat moment bleek een keerpunt in Cor's leven. Hij koos voor de kunst en is niet aan de Wageningse studie begonnen. Zijn beslissing werd nog eens versterkt, toen een galeriehouder hem zei dat hij door moest gaan met zijn koper-zink-glascreaties omdat hij daar wel brood in zag. Cor: "Van het een kwam het ander, na een kamerscherm, werd de eerste stoel 'geboren'. Opgevolgd door een tafel, een kroonluchter en weer wat later door een prieeltje in de tuin. Alles in die zelfde Art Nouveaustijl."
Cor de Ree kan zich helemaal verliezen in het maken van meubels van koper, zink en glas. De langgerekte meubels van Cor de Ree herken je al van een afstand. Tronen, Tafels, Banken, Luchters, Torens, etc. Het ene object heeft een vleugje Art Nouvea, Charles Rennie Mackingtosh of Neo - Gotiek, het ander iets Moors, Orientaals....... Door deze mix van stijlen en de rauwe manier van afwerken ontstaat een heel eigen stijl.

Le verre est une matière complexe qui demande beaucoup de précision au niveau des températures de travail et des paliers de refroidissement. La technique que jÂ’utilise actuellement est le coulage du verre dans le sable (sand casting ) Il existe plusieurs sortes de sable que lÂ’on utilise en fonction de lÂ’effet recherché : du sable qui colle au verre ou non, du sable à grain fin ou gros, Â… On mélange au sable un produit (par exemple de la bentonite) qui permet de conserver un peu dÂ’humidité dans le sable. Quelles sont les étapes pour produire une pièce ? • Modeler dans le sable la forme que lÂ’on souhaite obtenir • Éventuellement ajouter de la poudre de verre coloré si lÂ’on souhaite donner un effet coloré à la pièce • Prendre le verre en fusion (1200°) dans le « four de fusion » avec une boule (on tourne la boule dans le verre en fusion) ou avec une cuillère (une grosse cuillère qui contient de 10 à 20 kilos de verre) • On verse le verre en fusion dans la forme en sable • Les 2 points précédents peuvent être répétés plusieurs fois jusquÂ’à ce que la forme en sable soit comblée • On laisse un peu refroidir le verre jusquÂ’à ce quÂ’il soit dans un état entre liquide et solide • On retire la pièce de verre de la forme en sable pour la mettre dans un four de recuisson (où le verre sera refroidi par paliers selon des règles bien précises) ; pour vous donner un ordre de grandeur, il faut 48 heures pour refroidir correctement une pièce de 3 cm dÂ’épaisseur. Si les paliers de refroidissement ne sont pas respectés, la pièce cassera inévitablement. Le travail du verre est un travail dÂ’équipe : il y a beaucoup de choses à faire en très peu de temps.

Danny Beinsberger:
Als master of art werkt hij reeds meer dan 40 jaar met glas.
Vandaag creert hij voornamelijk ovengevormde glasfusing kunstwerken. Ze zijn meestal kombinaties van helder kristalglas en kleuren.

Zijn werken:
Het werk van Danny Beinsberger nodigt het licht uit om ons voortdurend te verwonderen. Het neemt ons mee in een boeiend spel dat nooit gaat vervelen.
Niet enkel in openlucht zijn deze glasobjecten een eyecatcher, ook in het interieur zijn ze dat. Aan een raam, in een nis of op een meubel met een goede verlichting zijn ze dé meerwaarde.
Ieder stuk van deze kunstenaar is een uniek en origineel kunstwerk.

Diane De Bruyn:
Ze kreeg als migrant in Brazilië vaak de vraag of ze saudade kende. Geen tijd om België te missen, zei ze, te veel te ontdekken. Hemel en aarde, mensen gekleurd door de zon, vreemde boeken, talen die zingen.
Na vier jaar keerde ze terug naar België met dochters, made in Brasil. De saudade bleek dit keer wel als verstekeling meegereisd.
In Brazilië werkte ze in een medisch-technisch opleidingscentrum. In België gaf ze les in het volwassenenonderwijs. Ze stopte daarmee om te schrijven.

(www.debezigebij.nl/auteur/diane-de-bruyn/)

Video: https://www.youtube.com/embed/h6w2VAttFOk

Onderwerpen:
Startend van uit de klei of was, probeert Evelyn Hamoir momentopnames vast te leggen, die een gemoedstoestand, een vluchtig moment, een emotie uitdrukken.
De kijker wordt door de verfijndheid, de uitdrukking op de gezichten en de lichaamsbewegingen aangetrokken, waardoor ze worden uitgenodigd om een dialoog met het beeld aan te gaan.


Techniek :
Evelyn Hamoir gebruikt de verloren-was-techniek in samenwerking met gieterijen in Italië (Pietrasanta), Lens, Tubize en Gent.

De levensgrote keramieken van Hermien Buytendijk lijken wel op circusartiesten die zich afvragen waarom de toeschouwers naar hen kijken, of ze hun akt opnieuw moeten uitvoeren en of ze hen iets kunnen aanbieden. Allen hebben ze die typische Hermien aardekleuren met gouden decoraties gemeen. Door het gebruikte kleurenpalet komen de vele details beter tot uiting.

Hermien Buytendijk:
De sculpturen worden vaak naar een vluchtige schets gemaakt maar veranderen tijdens het opbouwen. Ook kan het zijn dat ze naar een woord of binnengevallen titel gemodelleerd worden. Andersom ontstaat de naamgeving vaak als een spel van vraag en antwoord met het beeld dat opgebouwd wordt. Zo zijn er vele gekke woord-combinaties ontstaan en zijn de beelden altijd weer anders en uniek.

De beelden worden hol opgebouwd met repen klei (steengoed of porselein) die in elkaar gekneed worden en in- en uitgedeukt worden. Vaak ben ik met meerdere sculpturen in verschillende stadia van wording gelijktijdig bezig. Ze worden eerst met kleurenslibs geverfd en ingekrast en op 900 graden in de oven gebakken. Vervolgens worden ze met kleurstoffen van metaal-poeders ingewreven en geglazuurd en op minimaal 1200 graden gestookt. Vaak volgt dan nog een brand op 800 graden voor het opbranden van wat goud.

Hermien Buytendijk voor Galerie 'T':
Hermien relativeert het leven op kunstzinnige wijze tot keramische sculpturen die zich oplichtvoetige wijze tussen droom en werkelijkheid begeven.

Haar beelden doen vaak iets wat niet helemaal kan, ze lijken net aan de werkelijkheid te ontsnappen maar geven juist daardoor een scherpe indruk van de realiteit. Met humor en dubbele bodems creeert ze wezens die eenieder met een glimlach zal herkennen. Mens en dierfiguren vervloeien met muziekinstrumenten en voorwerpen tot originele unica's en elk object krijgt een eigen naam.

De onderwerpen zijn ontstaan uit een fantasie die uit het leven gegrepen is, allemaal verschillend en verrassend.
De beelden staan veelal op sokkels van hout of steen die bijpassend zijn gedecoreerd.
Het werk heeft de kleuren van de aarde met hier en daar een vleugje goud en met grafische elementen.

Ida Scheijgrond:
Toen ik de glaskunstopleiding aan het IKA startte, ontdekte ik een nieuwe manier om glaskunst te maken, door glasweefsel te gebruiken. Als dit op een bepaalde manier gestookt wordt, transformeert het tot echt glas.
In die jaren daarop heb ik mij dit weefsel eigen gemaakt en heb ik de (on)mogelijkheden leren kennen. De kwetsbaarheid van het weefsel is tot bruikbare proporties terug gebracht.


Onderwerp:
De huidige thema van Ida Scheijgrond is verbinding, in het leven staand. Vaak gebruikt zij ook dode materialen om die weer tot een nieuw leven te brengen.
da Scheijgrond: "Mijn werk is ongepolijst, complex, levend en net als in de echte wereld in beweging. Het is bijna altijd veranderbaar en aan te passen aan de omgeving en de tijd van het moment. Bijna niets is vast of helemaal uitgekristalliseerd. "

Ina Marcus:
Als autodidact begon ze met het scheppen van intuïtieve en expressieve beelden in klei tot ze een eigen beeldentaal ontwikkeld had.


Techniek:
Ina Marcus realiseert haar bronzen sculpturen met behulp van de traditionele verloren wastechniek.
Ze begint met studie om de kracht, de uitstraling en de dynamiek van de mens in harmonie te kunnen uitbeelden.
Ze besteed veel aandacht aan de patinering om aparte en bijzondere kleuren te krijgen.
De sokkel wordt zo gekozen dat hij een geheel vormt met het beeld.


Onderwerpen:
Ina Marcus laat haar dynamische beelden verhalen vertellen over de onderlinge relaties tussen de mensen.

Fulltime werk wordt kunst:
Jarenlang was het maken van kunst een hobby die Jack van Iwaarden de Vreede naast een fulltime baan uitoefende. Uiteindelijk ging kunst zo'n grote rol in zijn leven spelen dat hij hier zijn beroep van heeft gemaakt.
Onder leiding van de zeer gerenommeerde beeldhouwer Mat Snijder uit Venlo heeft hij zijn vakkennis uitgebreid en zijn techniek verfijnd. Eerst maakte hij voornamelijk beeldhouwwerken van mergelsteen en marmer.

Staal:
Door het experimenteren met verschillende materialen kwam Jack van Iwaarden de Vreede tot de conclusie dat hij door het uitvoeren van zijn kunstwerken in metalen het beste zijn gevoelens kon weerspiegelen.
Het is een uitdaging om van materialen die in hun oorsprong koud, onbuigzaam, hard en onberekenbaar zijn, zoals cortenstaal, roestvrijstaal en brons, kwetsbare, zachte Kunst te creëren. Dié kunst te vormen die hij vanuit zijn binnenste wil laten zien. Het uitbeelden van dromen die het niet verdienen dromen te blijven

Kunst & Cultuur Weekend Leudal (2015) (aangepast):
Als beeldhouwer maakt Jack van Iwaarden de Vreede ruimtelijke tekeningen, verfijnd vereenvoudigd, rank en dansend. Tegendraads zwevend vaak. Menselijke gestalten meestal als exotische arabesken en soms met lijnen knallend als zweepslagen of trekkend en plakkend als elastieke kauwgum. Zijn beelden lijken geschreven met feestelijke gebaren. Speels en tegelijk geboeid door ambachtelijkheid. Soms 'tekent' hij zijn beelden of boetseert hij het metaal met de lasvlam. Hij vindt het prachtig wanneer mensen die niet zo met kunst bezig zijn geboeid raken door zijn werk. Zijn werk zo lijkt het, wil goede sier maken.

Jan van Strien:
Sinds zijn jeugd is hij druk bezig met tuin en natuur. Dit gaf hem de basis voor zijn kijk op kleuren en lijnen welke vloeiend in elkaar overgaan of juist een contrast vormen. In eerste instantie paste hij dit toe als tuinarchitect en later in de beeldende kunsten.


Techniek:
Jan van Strien: In 2009 heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en een beeld in was afgegeven bij een bronsgieter. Nu al heel wat jaren later hebben er al honderden stuks deze zelfde weg afgelegd. De reacties zijn overweldigend. Dit geeft mij veel inspiratie en energie om nieuwe was-modellen te maken.
Alle beelden zijn gemaakt volgens de verloren was-methode en zijn dus uniek.

Tone Aanderaa:
Jan Verschueren vind stukjes metaal, overblijfsels en resten van voorwerpen, rommel en mooi schroot en worden aan elkaar gelast, soms schijnbaar lukraak of slordig, soms zorgvuldig gepland .
Een nieuwe wereld ontwikkelt zich, nieuwe machines ontstaan, en vervolgens bewoond.

Het resultaat is fantastisch, speels, vol humor, en dan is er dat bijna onbeschrijfelijke gevoel, een droefheid, een melancholie, maar zeker menselijk.

Dat alles maakt het tot Poëzie.
En, zoals bij de meeste poëtische kunstenaars, zijn titels belangrijk.

Jan Verschueren speelt met de zintuigen, en hij speelt met woorden op een alleraardigste manier!

Jean de la Kethulle:
Hij heeft een grote fascinatie voor de landschappen die hij op de voorgrond plaatst door het maken van monolieten voorzien van een kijkopening, een soort raam, een uitnodigend venster, om de pracht te (her)ontdekken van de plantenwereld, zowel de botanische als de 'wilde' planten.
Het werken met ruwe aarde, - stampleem, - vormt de basis van zijn conceptueel onderzoek. De gladde zijde van zijn monolieten zijn een uitnodigend medium voor andere kunstenaars ... om de dialoog met de natuur nog te versterken.

Werkwijze:
Jean de la Kethulle houdt rekening met de locatie en de sfeer van de plek. Elk element van een installatie moet in de tuin ondersteund worden, die wordt zo sober mogelijk uitgevoerd, met een minimaal gebruik aan grondstoffen of impact op de omringende natuur.
Voor het gieten van de elementen creëerde hij een mal in een gecompacteerde laag leemgrond. Een mengsel van granulaten en cement wordt in de mal gegoten. De nog zichtbare zijde wordt voorzien van een oppervlaktestructuur.
De andere oppervlakken bevatten leemgrond en zullen langzaam eroderen en spontaan door vegetatie en korstmossen ingenomen worden. De mal kan slechts één keer gebruikt worden en voor elk element van de installatie is een nieuwe mal nodig.

Jean-Luc Absil creëert zijn beelden in klei en was en de afgietsels in brons en hars.

Jean-Luc Absil heeft oog voor detail, hij is voortdurend op zoek naar de elegantie, de emotie die het vrouwelijk lichaam opwekt door haar terughoudendheid of door haar provocatie.
De natuurlijke sensualiteit van de vrouw die hij voorstelt, zet de toeschouwer aan tot een serene blik ten aanzien van de naaktheid.

Door zijn onderwerp uit te vergroten, zelfs te vergoddelijken, raakt hij het Heilige Vrouwelijke.
Jean-Luc Absil tracht het totaalbeeld van de Vrouwelijke Godin te vereeuwigen.

Jo Gisekin:
Pseudoniem: Jo Gisekin is het pseudoniem van Leentje Vandemeulebroecke
Woont: Antwerpen
Bron: schrijversgewijs.be/schrijvers/gisekin-jo


Van journalistiek naar literatuur:
Jo Gisekin studeerde journalistiek te Antwerpen en Franse cultuur aan de Sorbonne. Zij werkte vier jaar op de redactie van de uitgeverij Desclée De Brouwer te Brugge


Gedichten:
n 1986 publiceerde Jo Gisekin haar eerste dichtbundel in verband met kunstwerken ('Annabel', veertien gedichten bij textielwerken van Liev Beuten).
In 2017 publiceerde ze 'Een spiegel op uitkijk', gedichten geïnspireerd op de werken van Roger Raveel (www.poeziecentrum.be).

Joke Van Broeckhoven:
De parels in de natuur zijn een bron van verbeeldingskracht bij het maken van glasobjecten voor in de tuin.
Terwijl de toeschouwer kijkt verwateren de grenzen tussen de natuurpracht en het kunstwerk.
Schoonheid in de natuur ontroert. Dit gevoel wilt zij ook oproepen bij de toeschouwer.
De glasobjecten zijn toegankelijk voor het publiek en een inspiratie tot het behoud van deze natuurparels. In dit kader heeft zij meermaals deel genomen aan tentoonstellingen in de natuur in samenwerking met milieuorganisaties.


Techniek:
Twee lagen glas met daartussen fusieverven werden op 800 graden in een fusieoven samen gesmolten. Het glas werd uitgesneden met lasertechniek. Het verven laat persoonlijke fantasie toe en accentueert de breekbaarheid van glas en natuur.

Visie:
Lebuïn D'Haese communiceert via zijn werk met het publiek, dat op die manier inzicht krijgt in zijn denkwereld. Want kunstenaarschap is voor hem niet vrijblijvend. l'Art pour l'art, kunst omwille van de kunst, is aan hem niet besteed. Hij is een geëngageerd kunstenaar met slechts één enkel onderwerp: de mens (Gui Kestens)

Luc Clerinx:
Licht ironisch kijkt Lebuïn DÂ’Haese naar 'la comédie humaine', bewogen kijkt hij naar 'de mensheid en haar weedom'. Wàt hij ziet en hoé hij dat ziet komt tot leven in zijn beelden.
Hij blijft beeldend denken, beeldend handelen. Een sobere vormgeving, het weglaten van overtollige accidentalia, het strakke betomen van eigen gevoelsopwellingen zorgen ervoor dat de dramatische bewogenheid in die beelden nooit uit zijn bedding stroomt.

Frank De Vos:
Opvallend zijn De reikende armen van Lebuïn DÂ’Haese die terug komen in veel van zijn figuren; verlangende armen die als ankers worden geworpen naar de weidse buitenwacht.

Lieuwke Loth:
Voor haar zijn beelden echt tastbaar, ze krijgen een eigen ziel en persoonlijkheid.
Zij vindt het bijzonder een vak uit te oefenen dat vele eeuwen geleden ook al bestond. Bij het ambacht bronsgieten zijn aarde, lucht, vuur en water onmisbare elementen. Ook in haar driedimensionele en tweedimensionele werk spelen deze elementen een belangrijke rol.

De bronzen vrouwen (?) beelden van Loes Knoben tonen expressie, beweging en spanning.

Altijd is Loes Knoben op zoek naar hout, takken en schors, verweerd door weer en wind. Hierin zoekt ze naar kracht, ritme en evenwicht. Van hieruit vertrekkend start een ontdekkingstocht naar nieuwe beelden.
De gebruikte natuurlijke materialen laten sporen na in haar beelden. De houten twijgjes worden armen en benen.

De kunst van Loes Knoben weerspiegelt haar kijk op het leven, haar talent om mensen te observeren, hun gevoelens te doorgronden en deze te vertalen in prachtige sprekende bronzen.

Lut De Baere:
Tijdens haar loopbaan als verpleegster volgde ze lessen portret schilderkunst. Haar kunst wordt gekenmerkt door het uitdrukken van emoties met behulp van olieverf op canvas of met andere media.
Ze zet zich ook in voor de mensen met stofwisselingsziekten via de vzw BOKS.

... en Ludo Giels:
Een ontmoeting met assemblagekunstenaar Ludo Giels deed Lut De Baere een nieuwe richting inslaan. Vooral zijn assemblages met metalen scheepsresten maakten indruk op haar. Sindsdien haalt ook zij uit het Scheldeslib grillige staalfragmenten van het in 1953 gezonken en tot ontploffing gebracht cementschip. Ze verwerkt ze tot unieke sculpturen.
De beelden kunnen jaarlijks met compaktuna behandeld worden om de glans te behouden en het roestproces te vertragen.

Werken:
De werken van Lut De Baere zijn geïnspireerd op de vervormde stukken metaal die ze vindt. Als driedimensionele puzzelstukken assembleert ze die samen tot allerlei vogels en tot menselijke figuren.

During - and after a career as a graphic designer and product developer, Marc Hadermann devoted himself tot the visual arts. The last decade, he mainly worked as a glass artist.
He is inspired by nature and images in the world around him. Wandering around, he collects images, looking like an astonished child with strange perceptions.
Fascinated by 'light' and 'transparancy' he is giving the spectator an opportunity to observe the world through his eyes.
His art, paintings or glass installations, are always pure, without rules, honest, straight and with no compromises.


In deze tuinen van 'fabelachtige wezens' laat Marc Hadermann zijn glassculpturen zien alsof ze hier natuurlijk zijn ontstaan. Het zal er altijd 'lente' blijven.

Marie Thys:
Ze beheerst de techniek, de materie, de vormen en hun harmonie. Ze beeldhouwt impressies. De natuur is haar geliefkoosde werkterrein en de observatie ervan is haar grootste tijdbesteding.
Het resulteert in hoogst originele werken met een zeer eigen stijl.
Alles wat haar beroert bij het observeren, wat haar aangrijpt, neemt ze helemaal in haar op, en drukt ze in haar kunstwerken uit.

Marije Gies:
Ik heb altijd graag met kleuren en met glas gewerkt, omdat de interactie met licht een hele nieuwe dimensie toevoegt, die constant verandert en de mooiste sferen creëert.


Werken:
Marije Gies gebruikt verschillende technieken, zoals glas in lood, tiffany, glasfusing, slumping en casting.
Naast haar kunstwerken werkt ze ook in opdracht, zoals glas-in-loodramen ontwerpen, restauratie, glaskunst en workshops.

Marja Steinmetz:
Marja Steinmetz is opgeleid als fotografe in Den Haag. Daarna volgde ze de lerarenopleiding in Textiele Werkvormen in Utrecht. Eigenlijk heeft het er altijd al ingezeten dat zij een kunstenaar was en is.
Als beeldend kunstenaar werkte ze lang met hout, maar is nu al jaren gefascineerd door glas en bereikt ze een hoogtepunt met haar kleurrijke en fantasierijke glaskunst.

Glas?
Marja Steinmetz: "Glas heeft van zichzelf een enorme levenslust". De vele expressiemogelijkheden en de verschillende technieken die glas de kunstenaar aanbiedt, zijn voor haar een constante uitdaging. Door die uitdaging te combineren met haar gedrevenheid en passie ontstaat haar kunst.
Zij combineert glasgieten in zand, gips of in vormen om speelse kunstwerken te creeren.
Het glasbeeld wordt afgewerkt door middel van zandstralen, slijpen, schuren en polijsten om de gewenste doorschijnbaarheid te verkrijgen.

Licht:
Maar glas heeft licht nodig, dus werkt Marja Steinmetz ook samen met haar echtgenoot om recuperatie kristallen siervoorwerpen met kleurrijke glazen lampekappen en lichtornamenten met LEDs te voorzien. Het worden lichtgevende, kleurrijke maar energiezuinige lichtpaddestoelen.

Mieke Oldenburg,
uit het hoge noorden van Nederland, mag ook dit jaar niet op het appel ontbreken.

Haar lange, elegante vrouwenfiguren stralen een zekere arrogantie, een dominantie uit. Hier staan we.We blijven hier.
Maar toch blijven ze teder, vrouwelijk, zelfs fragiel.

Paja Van Dyck:
In 1983 werkte zij in Venetië en maakte zij kennis met de techniek van lampworking (maken van drie-dimensionele vooral kleinere glas sculpturen door het verhitten van glas en daardoor de mogelijkheid biedt om glas 'uit te rekken' en te vervormen).
De passie voor glas heeft haar nooit meer losgelaten. Glas speelt ook de hoofdrol in haar professionele leven. Ze heeft haar eigen glasjuwelenlijn en gaf workshops in binnen- en buitenland.

Type werken:
Paja Van Dijck tracht meer en meer glas te combineren met andere technieken en andere materialen. Steeds gaat zij deze uitdaging aan. Sedert 2020 komt klei in al zijn vormen meer en meer op de voorgrond.
Kleuren worden afgetast en verwerkt door middel van dotpainting.
In de reeks "Warriors" wordt er echt teruggegaan naar de essentie van het materiaal.

Visie:
Paja Van Dijck: 'Kunst moet vanuit je buik komen. Vooral het proces van scheppen en genieten is belangrijk. De kleuren zien vloeien, de structuur laten heersen, het werk tot leven laten komen.
Als je zinnen laat prikkelen door je emoties ontstaan de eerlijkste werken in harmonie met jezelf en de natuur.'

Video: https://youtu.be/98iR9DVpeOk

De slak

Roland Menten maakt kunst met een humoristische noot die vaak in contradictie is of een onverwachte kijk geeft op onze gestresste en geperfectioneerde maatschappij. Hij bouwt een heel oeuvre op en rond slakken, kikkers, bladeren, paddestoelen, ... kortom de natuur. In zijn werk geeft hij de slakken een ereplaats.

Maar er is meer dan dat. In de bescheidenheid van de slak vindt Roland Menten de grootsheid van haar bestaan. Van 'ons' bestaan! Een hele reeks levenswijsheden spiegelt hij ons voor. Hij choqueert nooit, in tegendeel.Hij gebruikt de kracht van de glimlach. Hij suggereert heel subtiel.Hij beeldt niet domweg uit, hij vermomt het listig en varieert op tientallen wijzen. (J.Latinne)

Het mooie aan de werken van Roland Menten is dat ze met de natuur meegroeien.

Enerzijds door het gebruik van gepolijste en ruwe oppervlaktes worden de korstmossen toeschouwers en tegelijkertijd deelgenoten in het verhaal verteld door het kunstwerk.

Anderzijds door het afwisselend kleurgebruik veroveren de werken hun plaats in de natuur, die op haar buurt deze dominatie verzacht door het beeld in de plantengroei op te nemen.

De kunstwerken van Roland Menten voelen zich zowel thuis in een modern design als in een klassiek interieur, in een strakke Franse tuin als in het struikgewas, maar altijd ontlokken ze een glimlach :-)

Roos Mannaerts maakt klassieke beelden gebaseerd op ingebeelde verhalen, historische personnages, taferelen en figuren, maar ook geïnspireerd op het dagelijkse leven en thema's. Ze combineert deze met haar eigen fantasie en dat leidt tot onverwachte combinaties.

In de beelden van Roos Mannaerts worden sommige details 'vergeten', andere details worden in de verf gezet. Dit resulteert in beelden die de aandacht trekken naar de hoofdzaak, wat zij wilt vertellen.
Ze werkt zowel met klei als met brons, maar ook met de nieuwere kunststoffen zoals Neolith. Telkens creëert zij technisch hoogstaande werken.

Het is een plezier om haar en haar echtgenoot aan het werk te zien bij het voorbereiden en het opbouwen van een tentoonstelling. Dezelfde zorg en oog voor detail die zij heeft gebruikt om haar beelden te creëren komen nu tot uiting in de opzet en de inrichting van het beeldverhaal: alles heeft zijn plaats, elk beeld moet perfect in relatie staan met de andere beelden, het geheel oogt uitnodigend. Het professioneel opzetten van de tentoonstelling kadert het beeld.

Onderwerpen:
Sculpturen van hergebruikte materialen, die door zijn Afrikaanse roots geïnsprireed worden.
Zij tonen een humoristische kijk op ons dagelijks leven.
Veel van zijn werken komen tot hun recht zowel in de winter binnenshuis als in de tuin tijdens de zomer.


Techniek:
Combineert mechanische onderdelen om figuren op een komische wijze weer te geven.

Sylvie Gaudissart :
Het is moeilijk om te weerstaan aan de rustige kracht die de figuratieve werken van Sylvie Gaudissart uitstralen.
Ze legt een moment vast, een houding, vertelt ons verhalen, herinterpreteert de werkelijkheid om ons haar verwondering te laten voelen over de kleine momenten van geluk in het dagelijks leven.
Haar interesse in het menselijk lichaam, haar verbondenheid met de natuur en ook met de fascinerende wereld om haar heen, inspireerden haar tot het creeren van dierenbeelden.
Voor Sylvie Gaudissart betekent het boetseren met klei hetzelfde als het werken met levend materiaal. Het betekent er energie en kracht uit putten om het leven vorm te geven, het leven dat ons omringt en voedt.
Bron: Sylvie Gaudissart, letterlijke vertaling

Luc Schreiden (aangepast):
De originaliteit van de werken van Toni Kanwa Adikusumah ligt in de alliantie die de kunstenaar tot stand brengt tussen de primitieve kunst en de hedendaagse kunst, tussen de diepgang van het Oosten en de creatieve vrijheid van het Westen. De synthese die hij bereikt sublimeert deze dualiteiten.

Invloeden:
Toni Kanwa Adikusumah is geboren in Java, Indonesië. Hij bracht het eerste deel van zijn leven door in het hart van verschillende inheemse stammen waar cultuur en rituele kunsten nog vanzelfsprekend en noodzakelijk waren voor de mens. Zijn kennis van voorouderlijke technieken en zijn spirituele wortels zijn uitzonderlijk. Afgestudeerd aan het Bandung Instituut voor Technologie, was hij meer dan vijftien jaar een expert in tribale kunst voor Sotheby's en Christie's in Jakarta en Bali.

Recentelijk:
Sinds de jaren 2000 reist Toni Kanwa Adikusumah de wereld rond, waarbij hij vooral geraakt werd door de invloed van de Europese kunstscène. De kunstenaar presenteert in ‘De Betoverende TuinÂ’ een reeks houten sculpturen en bronzen realisaties die de stroom van vitale energie onthullen die het resultaat is van de dualiteit tussen het Oosten en het Westen.

Will Schropp:
Wanneer een idee, na soms vele schetsen, is uitgewerkt, zoek ik er het hout bij dat er perfect op aansluit. De schoonheid van de vorm en het materiaal is belangrijk. Niet alleen de kleur of de nervatuur spelen een rol, maar ook de gevoelswaarde. Het spreekt vanzelf, dat daarvoor niet alleen kennis van het hout belangrijk is, maar ik vind ook dat je moet weten hoe bomen in mythologie, sprookjes en literatuur voorkomen.

Will Schropp (Uit: Vormgevers in Hout, Tekstschrijver: Marije Verbeeck):

Een noest, barst of een onverwacht kleurverschil in het hout dwingt me mijn ontwerp te verschuiven om die afwijking een plaats te geven. Of ik moet mijn idee aanpassen en die afwijkingen een plaats geven in mijn beeld. Het is de spanning tussen mij en het hout. Ik wil alles wat erin zit met mijn idee vervlechten, alles moet zo zitten alsof het niet anders kan. Het komt niet vaak voor dat ik tijdens het werkproces merk dat het niet lukt, maar het is niet erg om af en toe te struikelen. Dat is een beetje 'memento mori' daardoor ben ik me er weer van bewust dat het niet vanzelfsprekend is dat iets goed gaat.

Johan Van Cauwenberge (Bewogen Brons):
Het onderwerp van de beelden van Willy Peeters lijkt de eenvoud zelf: de menselijke figuur. Toch is het werk van Willy Peeters zelden zo eenvoudig als het lijkt. Zijn beeldentaal pendelt tussen onomwonden en omfloerst. Soms is de betekenis heel direct aan te voelen, soms houdt de kunstenaar het bewust vaag. Het enige houvast dat je dan als kijker hebt, zijn de lichaamstaal en mogelijk de titel van het werk.

Techniek::
Willy Peeters vertelt dat zijn bronsgieter het brons verhit tot boven de 'normale' 1.200 graden om er zeker van te zijn dat het metaal tot in de verste uiteinden, de kleinste vertakkingen vloeit. Op deze wijze krijgen zijn beelden een hogere maatnauwkeurigheid en detaillering. Soms lijken zijn beelden opgebouwd uit kantwerk.

Onderwerpen: