Delia Bremer, Hoogeveensche Courant (bewerkt):
"Adje Martens is van origine een timmerman, hij heeft een bouwbedrijf gehad en is zeer veelzijdig. Hij zat in een muziekband, deed aan theater en kan met zijn handen alles maken.
Hij hoeft geen moeite te doen om iets te bedenken, want dat gaat vanzelf in zijn hoofd. Hij creert toegepaste kunst met staal, hout en stenen."

Adje Martens:
"Corona zorgt ervoor dat wat je gemaakt hebt niet kunt delen. Wat ik maak, vind ik mooi, maar nu krijg ik geen feedback wat de anderen ervan vinden. De intermenselijke reactie is wel het grootste gemis. We zijn tenslotte niet gemaakt als solisten, we zijn in het ergste geval te veel een kuddedier, dat is ook niet goed, maar we zijn wel sociale wezens om te delen".

Verbeelding:
Adje Martens zet een idee om in een serie van beelden. Het uitwerken van de serie leidt dan weer tot nieuwe ideeen en een kettingreactie van realisaties.
Zijn creativiteit wordt niet gelimiteerd door de beperkingen van de materialen en technieken, maar door de oppervlakte van zijn tuin ... hij heeft te weinig plaats om zijn ideeen te realiseren.

Talent van Kauliller bodem (Noord Belgisch Limburg):

Als jonge gast begon Albert Vaesen in zijn vrije tijd met het kappen in hout. Met hamer en beitel bracht hij iets tot leven in een houten plank of balk. Later begon hij verder te experimenteren met materialen zoals ijzer, aluminium en koper.

Albert Vaesen:
Nu is hij uitgegroeid tot een self-made-metaal-kunstenaar. Verschillende stukken samenlassen tot een sprekend geheel, is één van zijn favoriete bezigheden, waarbij rood koper zijn favoriet materiaal is.

Buiten zijn kunststukken werkt hij ook op bestelling. Koperwerk is zodoende een voltijdse bezigheid geworden.

Burkina Faso:
Tijdens een verblijf van drie jaar in Burkina Faso (West-Afrika) heeft Ann Geirnaerdt voltijds de gelegenheid gehad om te experimenteren met de verloren wastechniek en het gieten van deze creaties in brons. Deze unieke ervaring bepaalde haar stijl van werken.

Thema's:
Ann Geirnaerdt behandelt via haar werken de thema's van de mens die voortdurend "zoekt", die behoefte heeft aan verbondenheid, geborgenheid, maar tegelijk zijn eigen kracht wenst te behouden. De man die verlangt naar een zekere harmonie en het leven ten volle wil leven, soms kwetsbaar, soms sterk, altijd op zoek naar zijn knusse nest, dat hij ook het liefst met anderen deelt.

Materiaal:
Wat haar werk bijzonder maakt, is de inspiratie die zij haalt uit natuurlijke materialen zoals schors, takken, planten, door hun vorm, beweging en structuur. Deze materialen laten een stempel achter die zij dankbaar opneemt en vorm geeft.

Annemarie van Uden:
"Dagelijks maak ik een wandeling door mijn fantasieën en verwonder mij.
De vele omzwervingen zijn mijn voeding tot het maken van beelden.
Het verbazen, de nieuwsgierigheid, het spelen vind ik belangrijk.
Je kijkt en voelt iets, je wordt geraakt door het materiaal, de vorm, de uitdrukking.
Als een beeld tussen zoveel beeldmateriaal blijft beklijven is er iets gebeurd."

Onderwerpen:
Het werk van Annemarie van Uden gaat over spelen. Spelen is voor haar de essentie in het leven. Van kleins af aan doe je spelenderwijs ontdekkingen, daardoor groei je in alle facetten. Het spelen houdt nooit op, je hebt er een leven lang plezier van.
Het materiaal glas is na vijftien jaar ermee te werken voor haar nog steeds verassend en uitdagend. Glas is niet helemaal voorspelbaar, technisch gezien soms lastig en daardoor zo inspirerend.
Zij werkt intuïtief, laat het glas leiden en spelen onder haar handen. Zij werkt graag met vensterglas wat al een leven heeft gehad als raam. Zij verwerkt het tot een kunstwerk wat door het hergebruik niet altijd meer helder is, juist de kras of een onvolkomenheid laat de kwetsbaarheid zien en legt het materiaal glas bloot.
Beleef haar objecten en kijk, kijk nog eens. Geniet van het licht wat erdoor valt, dat is zo mooi aan glas, zowel in duisternis als in het volle licht sprankelt het.

Axel:
Aangetrokken door de hiphopcultuur en de omstreden sfeer rond graffiti begon Axel in 1992 met schilderen.
De kunstenaar had het moeilijk om zijn plaats te vinden in een maatschappij waar alles grijs en volgebouwd is. Hij wil de muren laten vertellen, kleur geven, hun somberheid wegvegen.
Zijn vroegere doeken, evenals zijn handtekeningen tonen een positivisme, doorspekt met vreugde, geluk, maar ook teleurstelling en realisme.
Verf geeft hem de mogelijkheid om de plaatsen die deel uitmaken van het decor van onze leefwereld op te vrolijken, om blijdschap te creëren in een droevig omgeving.

Kètul:
Kètul heeft een grote fascinatie voor de landschappen die hij op de voorgrond plaatst door het maken van monolieten voorzien van een kijkopening, een soort raam, een uitnodigend venster, om de pracht te (her)ontdekken van de plantenwereld, zowel de botanische als de 'wilde' planten.
Het werken met ruwe aarde – stampleem, - vormt de basis van zijn conceptueel onderzoek. De gladde zijde van zijn monolieten zijn een uitnodigend medium voor andere kunstenaars ... om de dialoog met de natuur nog te versterken.

Werkwijze:
Axel en Kètul maakten verschillende schetsen van de installatie, waarbij rekening werd gehouden met de locatie en de sfeer van de plek. De schets verdeelt de installatie in elementen, die gemakkelijk uitvoerbaar en transporteerbaar moeten zijn. Elk element moet in de tuin ondersteund worden, die wordt zo sober mogelijk uitgevoerd, met een minimaal gebruik aan grondstoffen of impact op de omringende natuur.
Voor het gieten van de elementen creëerde Kètul een mal in een gecompacteerde laag leemgrond. Een mengsel van granulaten en cement wordt in de mal gegoten. De nog zichtbare zijde wordt voorzien van een oppervlaktestructuur, die vervolgens door Axel met street art technieken (spray painting) wordt beschilderd.
De andere oppervlakken bevatten leemgrond en zullen langzaam eroderen en spontaan door vegetatie en korstmossen ingenomen worden. De mal kan slechts één keer gebruikt worden en voor elk element van de installatie is een nieuwe mal nodig.

B. Jane Cowie :
She's from South-Australia, and her career in design of and making glass installations has taken her on journeys around the world.
Most recently she has been contributing to the built environment of Singapore for over 10 years, installing art glass in numerous open air public situations.

Process :
B. Jane Cowie is designing, making and installing artworks and large-scale glass installations which are purpose built for private and commercial spaces
It means she now had to work with larger teams of project managers, makers and installers situated in Singapore.
Exhibitions :
More recently B. Jane Cowie has returned to a more personal exhibition practice through a series of Research Methodology Workshops and exhibitions in Mittagong, Perth and Canberra – and now ‘The Enchanted Garden’, the first in Belgium and Europe.

Cor de Ree is geboren in Maastricht, maar al op vroege leeftijd verhuisd naar Roermond. Zijn vader werkte als hovenier, maar was daarnaast altijd aan het tekenen en schilderen. Iets dat hij heden ten dage op hoogbejaarde leeftijd nog steeds doet. Een inspiratiebron voor zoon Cor die zichzelf op jonge leeftijd al inbeeldde dat hij later met immens grote schilderijen aan de slag zou gaan. De gang naar de kunstacademie (in Maastricht) lag voorde hand. Toch kwam hij daarbij niet uit bij het schilderen, maar was hij veelmeer aangetrokken tot het maken van etsen en grafische werken.
Na de kunstacademie moest Cor in dienst. Cor: "Gelukkig was het maar een korte periode, maar eigenlijk had ik nog geen idee wat ik wilde gaan doen. Verder gaan met wat ik op de academie deed, daar had ik geen zin in. En omdat ik meer eigenschappen van mijn vader heb meegekregen, wilde ik naar Wageningen om landschapsarchitectuur te gaan studeren. Ik heb nog een tussenstudie moeten doen om te worden aangenomen, maar toen ik eenmaal zover was om aan de studie te beginnen, ik had de beurs op zak, vroeg iemand of ik een kamerscherm voor hem wilde maken. Het zal rond 1988 geweest zijn." Dat moment bleek een keerpunt in Cor's leven. Hij koos voor de kunst en is niet aan de Wageningse studie begonnen. Zijn beslissing werd nog eens versterkt, toen een galeriehouder hem zei dat hij door moest gaan met zijn koper-zink-glascreaties omdat hij daar wel brood in zag. Cor: "Van het een kwam het ander, na een kamerscherm, werd de eerste stoel 'geboren'. Opgevolgd door een tafel, een kroonluchter en weer wat later door een prieeltje in de tuin. Alles in die zelfde Art Nouveaustijl."
Cor de Ree kan zich helemaal verliezen in het maken van meubels van koper, zink en glas. De langgerekte meubels van Cor de Ree herken je al van een afstand. Tronen, Tafels, Banken, Luchters, Torens, etc. Het ene object heeft een vleugje Art Nouvea, Charles Rennie Mackingtosh of Neo - Gotiek, het ander iets Moors, Orientaals....... Door deze mix van stijlen en de rauwe manier van afwerken ontstaat een heel eigen stijl.

Le verre est une matière complexe qui demande beaucoup de précision au niveau des températures de travail et des paliers de refroidissement. La technique que j’utilise actuellement est le coulage du verre dans le sable (sand casting ) Il existe plusieurs sortes de sable que l’on utilise en fonction de l’effet recherché : du sable qui colle au verre ou non, du sable à grain fin ou gros, … On mélange au sable un produit (par exemple de la bentonite) qui permet de conserver un peu d’humidité dans le sable. Quelles sont les étapes pour produire une pièce ? • Modeler dans le sable la forme que l’on souhaite obtenir • Éventuellement ajouter de la poudre de verre coloré si l’on souhaite donner un effet coloré à la pièce • Prendre le verre en fusion (1200°) dans le « four de fusion » avec une boule (on tourne la boule dans le verre en fusion) ou avec une cuillère (une grosse cuillère qui contient de 10 à 20 kilos de verre) • On verse le verre en fusion dans la forme en sable • Les 2 points précédents peuvent être répétés plusieurs fois jusqu’à ce que la forme en sable soit comblée • On laisse un peu refroidir le verre jusqu’à ce qu’il soit dans un état entre liquide et solide • On retire la pièce de verre de la forme en sable pour la mettre dans un four de recuisson (où le verre sera refroidi par paliers selon des règles bien précises) ; pour vous donner un ordre de grandeur, il faut 48 heures pour refroidir correctement une pièce de 3 cm d’épaisseur. Si les paliers de refroidissement ne sont pas respectés, la pièce cassera inévitablement. Le travail du verre est un travail d’équipe : il y a beaucoup de choses à faire en très peu de temps.

Danny Beinsberger:
Als master of art werkt hij reeds meer dan 40 jaar met glas.
Vandaag creert hij voornamelijk ovengevormde glasfusing kunstwerken. Ze zijn meestal kombinaties van helder kristalglas en kleuren.

Zijn werken:
Het werk van Danny Beinsberger nodigt het licht uit om ons voortdurend te verwonderen. Het neemt ons mee in een boeiend spel dat nooit gaat vervelen.
Niet enkel in openlucht zijn deze glasobjecten een eyecatcher, ook in het interieur zijn ze dat. Aan een raam, in een nis of op een meubel met een goede verlichting zijn ze dé meerwaarde.
Ieder stuk van deze kunstenaar is een uniek en origineel kunstwerk.

Edith Janzen:
Bijna 20 jaar geleden besloot Edith Janzen haar behoefte om te creëren te beantwoorden door het maken van sculpturen.
In het begin kreeg zij les van de beeldhouwster Inez Warnaar. Gedurende enkele jaren heeft ze zich uitsluitend door modellen laten inspireren, hetgeen haar een goede basis gaf voor haar artistieke ontwikkeling.

Thema:
Aanvankelijk waren de werken van Edith Janzen geïnspireerd door de 19de-eeuwse tekenaar en graveur Grandville, die in zijn illustraties de maatschappij in Frankrijk rond 1830 hekelde.
Ze houdt van het leven en van al wat lief is. Omdat ze geen kwaadaardigheid kent is ze in haar werk heel aandachtig en liefdevol. Het is vanzelfsprekend dat je op den duur van haar beeldjes gaat houden als dierbare familieleden.

Onderwerp:
Edith Janzen is een beeldhouwster met een groot gevoel voor de realiteit in de samenleving. Net als vele kunstenaars vertaalt ze dit in dierfiguren. Dieren die ons vertrouwd voorkomen en tegelijkertijd vervreemdend werken. De verfijning van de afwerking doet daardoor zeer natuurlijk aan. Het is of we dit werk al kennen.

Eveline Bekkering:

Haar beelden zeggen meer dan woorden. Zij drukken een gevoel, een emotie uit die universeel is en voor een ieder voelbaar en herkenbaar.
Het ruimtelijk werken in diverse soorten steen geeft haar de mogelijkheid het platte vlak te ontstijgen, en haarzelf en haar gevoelens werkelijk vorm te geven.
In haar beeldhouwwerk is zij altijd op zoek naar de essentie van dat wat zij op dat moment wil uitbeelden, maar wel in samenspraak met de zeggingskracht van de steen. Dat gebeuren maakt het tot een uitermate spannend proces.

Techniek:

Eveline Bekkering is beeldhouwer in de klassieke zin van het woord, d.w.z. zij hakt haar beelden handmatig uit grote brokken natuursteen. Daarna wordt het verfijnt door het raspen en het uiteindelijk langdurig polijsten.
Het houwen van een beeld met de trage interactie tussen de verbeelding, het artistiek aanvoelen en het houwen van de steen vraagt veel geduld, om momenten van het luisteren naar het proces en het steeds opnieuw kijken naar de vorm. En het is juist die traagheid die verdieping geeft aan het uiteindelijke resultaat.

Onderwerpen:

Eveline Bekkering creert torso's, gestileerde figuren en absracte vormen. De combinatie van scherpe lijnen en zachte vormen veroorzaakt een spanningsveld voor de toeschouwer.
Inspiratiebronnen zijn vooral de indrukken van het leven die er om vragen uitgedrukt te worden in haar werk. Dat maakt dat de beelden van haar vaak voor iedereen herkenbare emoties verbeelden, zowel vanuit kracht als vanuit kwetsbaarheid.
Haar beelden zeggen meer dan woorden. Zij drukken een gevoel, een emotie uit die universeel is.

Vormgeving:
Kenmerkend voor het werk van Hendrike Huijsmans zijn het open karakter, de heldere kleuren en de duidelijke, strakke maar vloeiende lijnen. Deze stralen beweging en levendigheid uit.

Abstract maar organisch:
Hendrike Huijsmans maakt graag abstracte of geabstraheerde beelden. Vrije organische vormen die groeiend hun weg lijken te zoeken boeien haar mateloos.
De werken zijn bijna altijd kleurrijk en van een royaal formaat en hebben een positieve uitstraling.

Materialen combineren:
Graag werkt Hendrike Huijsmans met combinaties van staal, glas en polyester. De mogelijkheden in vorm en kleur van deze materialen zijn bijna onbegrensd. Zij zijn daardoor zeer geschikt om de vrije vloeiende beelden te creëren die zij wil laten zien.

Heren 4:
Het is een collectief van 4 actieve kunstbroeders uit Tilburg met een kunstmissie. Wij maken installaties en beelden en werken sedert een aantal jaren op ongeregelde basis samen.

Onderwerpen:
In ons associatieve werk probeert Heren 4 de tragiek van de menselijke conditie ('la condition humaine') te lijf te gaan. Vaak met humor, nooit vrijblijvend. Volgens mensen die het weten kunnen zijn we 'dieren onder invloed (van zelfverzonnen absurditeiten)' Als makers van poëtische en complexe installaties omhelzen wij dit inzicht van harte!

De levensgrote keramieken van Hermien Buytendijk lijken wel op circusartiesten die zich afvragen waarom de toeschouwers naar hen kijken, of ze hun akt opnieuw moeten uitvoeren en of ze hen iets kunnen aanbieden. Allen hebben ze die typische Hermien aardekleuren met gouden decoraties gemeen. Door het gebruikte kleurenpalet komen de vele details beter tot uiting.

Hermien Buytendijk:
De sculpturen worden vaak naar een vluchtige schets gemaakt maar veranderen tijdens het opbouwen. Ook kan het zijn dat ze naar een woord of binnengevallen titel gemodelleerd worden. Andersom ontstaat de naamgeving vaak als een spel van vraag en antwoord met het beeld dat opgebouwd wordt. Zo zijn er vele gekke woord-combinaties ontstaan en zijn de beelden altijd weer anders en uniek.

De beelden worden hol opgebouwd met repen klei (steengoed of porselein) die in elkaar gekneed worden en in- en uitgedeukt worden. Vaak ben ik met meerdere sculpturen in verschillende stadia van wording gelijktijdig bezig. Ze worden eerst met kleurenslibs geverfd en ingekrast en op 900 graden in de oven gebakken. Vervolgens worden ze met kleurstoffen van metaal-poeders ingewreven en geglazuurd en op minimaal 1200 graden gestookt. Vaak volgt dan nog een brand op 800 graden voor het opbranden van wat goud.

Hermien Buytendijk voor Galerie 'T':
Hermien relativeert het leven op kunstzinnige wijze tot keramische sculpturen die zich oplichtvoetige wijze tussen droom en werkelijkheid begeven.

Haar beelden doen vaak iets wat niet helemaal kan, ze lijken net aan de werkelijkheid te ontsnappen maar geven juist daardoor een scherpe indruk van de realiteit. Met humor en dubbele bodems creeert ze wezens die eenieder met een glimlach zal herkennen. Mens en dierfiguren vervloeien met muziekinstrumenten en voorwerpen tot originele unica's en elk object krijgt een eigen naam.

De onderwerpen zijn ontstaan uit een fantasie die uit het leven gegrepen is, allemaal verschillend en verrassend.
De beelden staan veelal op sokkels van hout of steen die bijpassend zijn gedecoreerd.
Het werk heeft de kleuren van de aarde met hier en daar een vleugje goud en met grafische elementen.

Fulltime werk wordt kunst:
Jarenlang was het maken van kunst een hobby die Jack van Iwaarden de Vreede naast een fulltime baan uitoefende. Uiteindelijk ging kunst zo'n grote rol in zijn leven spelen dat hij hier zijn beroep van heeft gemaakt.
Onder leiding van de zeer gerenommeerde beeldhouwer Mat Snijder uit Venlo heeft hij zijn vakkennis uitgebreid en zijn techniek verfijnd. Eerst maakte hij voornamelijk beeldhouwwerken van mergelsteen en marmer.

Staal:
Door het experimenteren met verschillende materialen kwam Jack van Iwaarden de Vreede tot de conclusie dat hij door het uitvoeren van zijn kunstwerken in metalen het beste zijn gevoelens kon weerspiegelen.
Het is een uitdaging om van materialen die in hun oorsprong koud, onbuigzaam, hard en onberekenbaar zijn, zoals cortenstaal, roestvrijstaal en brons, kwetsbare, zachte Kunst te creëren. Dié kunst te vormen die hij vanuit zijn binnenste wil laten zien. Het uitbeelden van dromen die het niet verdienen dromen te blijven

Kunst & Cultuur Weekend Leudal (2015) (aangepast):
Als beeldhouwer maakt Jack van Iwaarden de Vreede ruimtelijke tekeningen, verfijnd vereenvoudigd, rank en dansend. Tegendraads zwevend vaak. Menselijke gestalten meestal als exotische arabesken en soms met lijnen knallend als zweepslagen of trekkend en plakkend als elastieke kauwgum. Zijn beelden lijken geschreven met feestelijke gebaren. Speels en tegelijk geboeid door ambachtelijkheid. Soms 'tekent' hij zijn beelden of boetseert hij het metaal met de lasvlam. Hij vindt het prachtig wanneer mensen die niet zo met kunst bezig zijn geboeid raken door zijn werk. Zijn werk zo lijkt het, wil goede sier maken.

Jean de la Kethulle:
Hij heeft een grote fascinatie voor de landschappen die hij op de voorgrond plaatst door het maken van monolieten voorzien van een kijkopening, een soort raam, een uitnodigend venster, om de pracht te (her)ontdekken van de plantenwereld, zowel de botanische als de 'wilde' planten.
Het werken met ruwe aarde, - stampleem, - vormt de basis van zijn conceptueel onderzoek. De gladde zijde van zijn monolieten zijn een uitnodigend medium voor andere kunstenaars ... om de dialoog met de natuur nog te versterken.

Werkwijze:
Jean de la Kethulle houdt rekening met de locatie en de sfeer van de plek. Elk element van een installatie moet in de tuin ondersteund worden, die wordt zo sober mogelijk uitgevoerd, met een minimaal gebruik aan grondstoffen of impact op de omringende natuur.
Voor het gieten van de elementen creëerde hij een mal in een gecompacteerde laag leemgrond. Een mengsel van granulaten en cement wordt in de mal gegoten. De nog zichtbare zijde wordt voorzien van een oppervlaktestructuur.
De andere oppervlakken bevatten leemgrond en zullen langzaam eroderen en spontaan door vegetatie en korstmossen ingenomen worden. De mal kan slechts één keer gebruikt worden en voor elk element van de installatie is een nieuwe mal nodig.

Jean-Luc Absil creëert zijn beelden in klei en was en de afgietsels in brons en hars.

Jean-Luc Absil heeft oog voor detail, hij is voortdurend op zoek naar de elegantie, de emotie die het vrouwelijk lichaam opwekt door haar terughoudendheid of door haar provocatie.
De natuurlijke sensualiteit van de vrouw die hij voorstelt, zet de toeschouwer aan tot een serene blik ten aanzien van de naaktheid.

Door zijn onderwerp uit te vergroten, zelfs te vergoddelijken, raakt hij het Heilige Vrouwelijke.
Jean-Luc Absil tracht het totaalbeeld van de Vrouwelijke Godin te vereeuwigen.

Galeries Barissardo & Au 45 (Isabelle en Hervé Venet) (aangepast en uitgebreid):
Joël Sadaune is opgeleid als architect en heeft ervaring als scenograaf van tentoonstellingen. Hij drukt zich uit door middel van picturale werken met figuratieve maar tevens semi-abstracte ruimtes, die refereren naar ons dagelijks leven of zelfs industriële activiteiten.
Hij bouwt met reserveonderdelen werkende machines, die een noodzakelijke aanwinst voor ons dagelijks leven betekenen.


Van schilderij tot beeldhouwwerk creëert Joël Sadaune universums met een industriële sfeer, met een achtergrond opgebouwd uit decoraties die rijk zijn aan details: markeringen, symbolen, boodschappen, ... Hij maakt graag gebruik van de woordenschat die verbonden is aan verpakkingen: pijlen, cijfers, streepjescodes, opschriften ... die evenzovele voorstellingen zijn waarmee hij zijn werken begrenst en het creatieve, abstracte universum verlaat.

Zijn creaties nodigen ons uit om het beeld te verkennen, te ontleden, te ontcijferen en te reizen naar de grenzen van een fantastische wereld.
De beelden van Joël Sadaune hebben niks willekeurigs! De originaliteit van zijn creaties is inderdaad het gevolg van onderzoekswerk, want de kunstenaar houdt ervan te observeren, te detailleren, het universum te begrijpen die hij vervolgens herinterpreteert, om dit in zijn kunst tot uitdrukking te brengen.

Joël Sadaune stelt vanaf vrijdag 01 juli 2022 tentoon.

Visie:
Lebuïn D'Haese communiceert via zijn werk met het publiek, dat op die manier inzicht krijgt in zijn denkwereld. Want kunstenaarschap is voor hem niet vrijblijvend. l'Art pour l'art, kunst omwille van de kunst, is aan hem niet besteed. Hij is een geëngageerd kunstenaar met slechts één enkel onderwerp: de mens (Gui Kestens)

Luc Clerinx:
Licht ironisch kijkt Lebuïn D’Haese naar 'la comédie humaine', bewogen kijkt hij naar 'de mensheid en haar weedom'. Wàt hij ziet en hoé hij dat ziet komt tot leven in zijn beelden.
Hij blijft beeldend denken, beeldend handelen. Een sobere vormgeving, het weglaten van overtollige accidentalia, het strakke betomen van eigen gevoelsopwellingen zorgen ervoor dat de dramatische bewogenheid in die beelden nooit uit zijn bedding stroomt.

Frank De Vos:
Opvallend zijn De reikende armen van Lebuïn D’Haese die terug komen in veel van zijn figuren; verlangende armen die als ankers worden geworpen naar de weidse buitenwacht.

Lei Hannen:
Hij was aanvankelijk werkzaam in het bedrijfsleven met een chemische achtergrond. Vanaf de kinderjaren heeft hij echter nooit de verwondering in de kunst uit het oog verloren.
Rond zijn dertigste volgde hij zijn hart en vond rust in keramiek als kunstvorm. Hij stak zijn licht op bij 'keramisten van de wereld'.
Studiereizen die hij ondernam naar o.a. China, Marokko, Mongolië, Japan en Maleisië vormen een onontbeerlijke bron van inspiratie.

Zijn werk:
Lei Hanne: 'Keramiek biedt mij een haast onbegrensde vrijheid in scheppend vermogen. Juist het ontdekken van deze vrijheid is een onmetelijke rijkdom. Ik ervaart de opgelegde natuurlijke wetmatigheden in de keramiek niet als een belasting, maar juist als een metafoor voor de kracht van de elementen met het daarmee afgedwongen respect.
Het relativeert.'

De bronzen vrouwen (?) beelden van Loes Knoben tonen expressie, beweging en spanning.

Altijd is Loes Knoben op zoek naar hout, takken en schors, verweerd door weer en wind. Hierin zoekt ze naar kracht, ritme en evenwicht. Van hieruit vertrekkend start een ontdekkingstocht naar nieuwe beelden.
De gebruikte natuurlijke materialen laten sporen na in haar beelden. De houten twijgjes worden armen en benen.

De kunst van Loes Knoben weerspiegelt haar kijk op het leven, haar talent om mensen te observeren, hun gevoelens te doorgronden en deze te vertalen in prachtige sprekende bronzen.

Ludo Giels:
Vormt gebruiksvoorwerpen om tot ludieke kunstvoorwerpen die aan het originele voorwerp nieuwe functies toekent.
Fietsversnellingen en de toetsen van een typmachine worden tot modieuze rokken omgetoverd. andere onderdelen geven de draagster een sprekend gezicht vol emotie, of zelfs verwondering.

CBR81, een gezonken en ontploft binnenschip:
De metalen door een explosie vervormde reststukken worden uitgezocht en geassembleerd tot een wonderlijke wereld vol eigenzinnige figuren. De gezichten glimlachen, spreken van emoties, vertellen de geschiedenis van het gezonken cementschip, nodigen uit tot glimlachen.
Ze kunnen jaarlijks met bijvoorbeeld Compaktuna opgefrist worden.

Van schroot tot brons:
Sommige beelden krijgen een evenbeeld in brons.
Nadat het metalen beeld is gefotografeerd, wordt het gedisassembleert tot de oorspronkelijke schrootstukken, zodat het weer puzzelstukken worden.
Deze worden in mallen voor de bronsgieter omgezet.
Na afwerking worden de bronzen gietstukken aan de hand van de fotos terug ineen gepuzzeld. Het onstane beeld vertoont gelijkenis, maar is tevens verschillend van het originele metalen beeld. Het beeld krijgt ook zijn eigen patine.
Er worden maximaal een viertal bronzen replicas gemaakt.

Luk Luts (Piet Rymen):
Met een aangeboren alertheid voor schoonheid in de natuur, aangescherpt door zijn ervaring als zeer verdienstelijk pastelschilder en fotograaf, 'door-grondt' Luk Luts de diverse steensoorten.
Het gamma strekt van Onix, via Albastsoorten, Franse stenen over Belgische en Ierse arduin, de prachtige, maar delicate Noir de Mazy-stenen, naar de unieke Italiaanse marmer Bianco Statuario en de kleurrijke Zimbabwaanse steen: Opaal en Springstone.
De gefossieleerde boodschap of 'in-druk' van de steenmassa verduidelijken of vrouwenbeelden bevrijden uit hun eeuwenoud stenen bolster, is zijn obsessie.
Luk Luts is de man die naast onderwijzer ook steen-wijzer werd. Niet enkel omdat hij in relatief korte tijd de steen steeds beter aanvoelt en zo steenwijzer wordt, maar ook omdat hij ons in zijn persoonlijke stijl aanwijst wat hij in een steen ziet. Wie zijn werken eenmaal aanvoelt, zal ze steeds herkennen.

Lut De Baere:
Tijdens haar loopbaan als verpleegster volgde ze lessen portret schilderkunst. Haar kunst wordt gekenmerkt door het uitdrukken van emoties met behulp van olieverf op canvas of met andere media.
Ze zet zich ook in voor de mensen met stofwisselingsziekten via de vzw BOKS.

... en Ludo Giels:
Een ontmoeting met assemblagekunstenaar Ludo Giels deed Lut De Baere een nieuwe richting inslaan. Vooral zijn assemblages met metalen scheepsresten maakten indruk op haar. Sindsdien haalt ook zij uit het Scheldeslib grillige staalfragmenten van het in 1953 gezonken en tot ontploffing gebracht cementschip. Ze verwerkt ze tot unieke sculpturen.
De beelden kunnen jaarlijks met compaktuna behandeld worden om de glans te behouden en het roestproces te vertragen.

Werken:
De werken van Lut De Baere zijn geïnspireerd op de vervormde stukken metaal die ze vindt. Als driedimensionele puzzelstukken assembleert ze die samen tot allerlei vogels en tot menselijke figuren.

Mag Vermeiren:


Techniek:
De keramische beelden worden uit Chamotte klei opgebouwd en na een doorgedreven droogproces in een zelfgebouwde oven gestookt. Deze grote oven laat haar toe om grotere beelden te creeren.
Voor de bronzen beelden heeft ze een eigen techniek ontwikkeld. De beelden worden in keramiek opgebouwd en opgedeeld in componenten. Elke component wordt voorzien van een uitwendige silikonenlaag in een dragende mal, waarin een millimetersdikke laag beeldwas wordt aangebracht. De silikonenlaag kan zeer goed de details weergeven. Na uitharding van de waslaag kan de dragende mal en de silikonenlaag verwijderd worden.
Na de bronsgieter werkt zij samen met haar echtgenoot de beelden af: verwijderen van de giet- en luchtkanalen, slijpen, aanbrengen van details die tijdens het bronsgieten verloren zijn gegaan, assembleren van de componenten, polijsten, ciseleren en patineren.

Werken:
Tedere maar fragiele vrouwenfiguren die emoties weergeven

During - and after a career as a graphic designer and product developer, Marc Hadermann devoted himself tot the visual arts. The last decade, he mainly worked as a glass artist.
He is inspired by nature and images in the world around him. Wandering around, he collects images, looking like an astonished child with strange perceptions.
Fascinated by “light” and “transparancy” he is giving the spectator an opportunity to observe the world through his eyes.
His art , paintings or glass installations, are always pure, without rules, honest, straight and with no compromises.

In deze tuinen van ‘fabelachtige wezens’ laat Mard Hadermann zijn glassculpturen zien alsof ze hier natuurlijk zijn ontstaan. Het zal er altijd ‘lente’ blijven.

Marie Thys:
Ze beheerst de techniek, de materie, de vormen en hun harmonie. Ze beeldhouwt impressies. De natuur is haar geliefkoosde werkterrein en de observatie ervan is haar grootste tijdbesteding.
Het resulteert in hoogst originele werken met een zeer eigen stijl.
Alles wat haar beroert bij het observeren, wat haar aangrijpt, neemt ze helemaal in haar op, en drukt ze in haar kunstwerken uit.

Marja Steinmetz:
Marja Steinmetz is opgeleid als fotografe in Den Haag. Daarna volgde ze de lerarenopleiding in Textiele Werkvormen in Utrecht. Eigenlijk heeft het er altijd al ingezeten dat zij een kunstenaar was en is.
Als beeldend kunstenaar werkte ze lang met hout, maar is nu al jaren gefascineerd door glas en bereikt ze een hoogtepunt met haar kleurrijke en fantasierijke glaskunst.

Glas?
Marja Steinmetz: "Glas heeft van zichzelf een enorme levenslust". De vele expressiemogelijkheden en de verschillende technieken die glas de kunstenaar aanbiedt, zijn voor haar een constante uitdaging. Door die uitdaging te combineren met haar gedrevenheid en passie ontstaat haar kunst.
Zij combineert glasgieten in zand, gips of in vormen om speelse kunstwerken te creeren.
Het glasbeeld wordt afgewerkt door middel van zandstralen, slijpen, schuren en polijsten om de gewenste doorschijnbaarheid te verkrijgen.

Licht:
Maar glas heeft licht nodig, dus werkt Marja Steinmetz ook samen met haar echtgenoot om recuperatie kristallen siervoorwerpen met kleurrijke glazen lampekappen en lichtornamenten met LEDs te voorzien. Het worden lichtgevende, kleurrijke maar energiezuinige lichtpaddestoelen.

Paja Van Dyck:
In 1983 werkte zij in Venetië en maakte zij kennis met de techniek van lampworking (maken van drie-dimensionele vooral kleinere glas sculpturen door het verhitten van glas en daardoor de mogelijkheid biedt om glas 'uit te rekken' en te vervormen).
De passie voor glas heeft haar nooit meer losgelaten. Glas speelt ook de hoofdrol in haar professionele leven. Ze heeft haar eigen glasjuwelenlijn en gaf workshops in binnen- en buitenland.

Type werken:
Paja Van Dijck tracht meer en meer glas te combineren met andere technieken en andere materialen. Steeds gaat zij deze uitdaging aan. Sedert 2020 komt klei in al zijn vormen meer en meer op de voorgrond.
Kleuren worden afgetast en verwerkt door middel van dotpainting.
In de reeks "Warriors" wordt er echt teruggegaan naar de essentie van het materiaal.

Visie:
Paja Van Dijck: 'Kunst moet vanuit je buik komen. Vooral het proces van scheppen en genieten is belangrijk. De kleuren zien vloeien, de structuur laten heersen, het werk tot leven laten komen.
Als je zinnen laat prikkelen door je emoties ontstaan de eerlijkste werken in harmonie met jezelf en de natuur.'

Reeds een kwarteeuw is Patrick Van Tilborgh reeds geïnfecteerd door de glasmicrobe. Na een technische opleiding begon hij te experimenteren met glas. Hij volgde een zevenjarige glasopleiding aan het IKA (Instituut voor Kunst en Ambachten) te Mechelen onder leiding van Koen Vanderstukken en Miloslava Svobodova. Hij heeft een eigen glasatelier en een mobiele glasstudio om zo eigen creaties te realiseren en glas-demonstraties, -events en -workshops te organiseren. Patrick heeft een innerlijke drang om onbevangen met glas te werken. Glas intrigeert hem, omdat het immers zo’n complex avontuur is. Het zorgt steeds voor nieuwe experimentele uitdagingen. Glas is zijn ultieme inspiratiebron om telkens nieuwe objecten te creëren. De gedrevenheid van deze glaskunstenaar weerspiegelt zich duidelijk in zijn kunstwerken. Soms is het ruw en eenvoudig van vorm, soms eerder stilistisch, maar vaak ook kleurrijk en speels met een typische karaktertoets eigen aan Patrick Van Tilborgh.

Paul Van Cauteren:
Zijn CV leest als een encyclopedie van interesses: lichamelijke opvoeding en kinesitherapie, audio visuele middelen, dwarsfluit, muziekgeschiedenis, kamermuziek, kunstboekbinden (maar dat gaat te traag vooruit), glaskunst, edelsmeedkunst, beeldhouwen, vrije grafiek, ... maar glaskunst werd zijn roeping met onder andere vormingen aan het IKA te Mechelen.

Onderwerpen:
De abstracte glasbeelden van Paul Van Cauteren zijn niet breekbaar of transparant, zoals verwacht, maar sterk en massief, eerder karig met licht en kleur, dikwijls koel en hard, maar tegelijkertijd in dialoog met zachtere materialen als lood of zink. (website Ijzerenberg, aangepast)

Techniek:
De beelden van Paul Van Cauteren vertonen altijd de harde, ruwe tot zelfs korrelige oppervlaktes, - waar het gesmolten glas in kontakt kwam met het zand, - en de zeer aaibare vlakken, die zijn ontstaan door het uitvloeien van het gesmolten glas.
Op het zand worden er glaskleurpoeders aangebracht en soms wordt het gietprocess gestopt om laagjes gekleurd zandpoeder aan te brengen. Aldus ontstaan er in zijn beelden abstrakte driedimensionele kleurtekeningen.
In zijn 'Tijdwaarnemer'-beelden vindt u altijd een Sint-Andrieskruis terug, die de tijd verdeelt in toekomst en verleden, ervaringen uit het verleden en de verwachtingen naar de toekomst toe.

Zie https://plaidsenshawls.nl/

Raph Janssen:
Raph Janssen werkt met natuurlijke materialen, vooral kristallen, mineralen en fossielen die hij vaak combineert met eigen sculpturen en geoxideerd ijzer.
De sculpturen zijn vaak doorkijkend, lichtdoorlatend en afhankelijk van de lichtinval verrassend waarneembaar.
Door combinaties van en met de natuur blijft een creatie zich ontwikkelen door zijn inbreng, maar ook door de natuur zelf, bijvoorbeeld, door corrosie en ontwikkeling van de kleuren door de tijd heen.
(Source, aangepast: www.parkvanbeervelde.be)

Werken:
De werken van Raph Janssen tentoongesteld in 'De Betoverende Tuin' dekken volledig het thema van 2022 af: 'Licht, transparantie, reflectie, kleur, ... glas?'.
Door de combinatie van acryl glas, bergkristal, openingen in het kunstwerk vertonen zijn werken de kenmerken van vele glasbeelden. Het bergkristal in zijn beelden vangt het omringende landschap op in het beeld.
Door de blauwsteen op verschillende manieren te bewerken tovert hij ook kleur en reflectie in het beeldoppervlak.

De slak

Roland Menten maakt kunst met een humoristische noot die vaak in contradictie is of een onverwachte kijk geeft op onze gestresste en geperfectioneerde maatschappij. Hij bouwt een heel oeuvre op en rond slakken, kikkers, bladeren, paddestoelen, ... kortom de natuur. In zijn werk geeft hij de slakken een ereplaats.

Maar er is meer dan dat. In de bescheidenheid van de slak vindt Roland Menten de grootsheid van haar bestaan. Van 'ons' bestaan! Een hele reeks levenswijsheden spiegelt hij ons voor. Hij choqueert nooit, in tegendeel.Hij gebruikt de kracht van de glimlach. Hij suggereert heel subtiel.Hij beeldt niet domweg uit, hij vermomt het listig en varieert op tientallen wijzen. (J.Latinne)

Het mooie aan de werken van Roland Menten is dat ze met de natuur meegroeien.

Enerzijds door het gebruik van gepolijste en ruwe oppervlaktes worden de korstmossen toeschouwers en tegelijkertijd deelgenoten in het verhaal verteld door het kunstwerk.

Anderzijds door het afwisselend kleurgebruik veroveren de werken hun plaats in de natuur, die op haar buurt deze dominatie verzacht door het beeld in de plantengroei op te nemen.

De kunstwerken van Roland Menten voelen zich zowel thuis in een modern design als in een klassiek interieur, in een strakke Franse tuin als in het struikgewas, maar altijd ontlokken ze een glimlach :-)

Roos Mannaerts maakt klassieke beelden gebaseerd op ingebeelde verhalen, historische personnages, taferelen en figuren, maar ook geïnspireerd op het dagelijkse leven en thema's. Ze combineert deze met haar eigen fantasie en dat leidt tot onverwachte combinaties.

In de beelden van Roos Mannaerts worden sommige details 'vergeten', andere details worden in de verf gezet. Dit resulteert in beelden die de aandacht trekken naar de hoofdzaak, wat zij wilt vertellen.
Ze werkt zowel met klei als met brons, maar ook met de nieuwere kunststoffen zoals Neolith. Telkens creëert zij technisch hoogstaande werken.

Het is een plezier om haar en haar echtgenoot aan het werk te zien bij het voorbereiden en het opbouwen van een tentoonstelling. Dezelfde zorg en oog voor detail die zij heeft gebruikt om haar beelden te creëren komen nu tot uiting in de opzet en de inrichting van het beeldverhaal: alles heeft zijn plaats, elk beeld moet perfect in relatie staan met de andere beelden, het geheel oogt uitnodigend. Het professioneel opzetten van de tentoonstelling kadert het beeld.

Luc Schreiden (aangepast):
De originaliteit van de werken van Toni Kanwa Adikusumah ligt in de alliantie die de kunstenaar tot stand brengt tussen de primitieve kunst en de hedendaagse kunst, tussen de diepgang van het Oosten en de creatieve vrijheid van het Westen. De synthese die hij bereikt sublimeert deze dualiteiten.

Invloeden:
Toni Kanwa Adikusumah is geboren in Java, Indonesië. Hij bracht het eerste deel van zijn leven door in het hart van verschillende inheemse stammen waar cultuur en rituele kunsten nog vanzelfsprekend en noodzakelijk waren voor de mens. Zijn kennis van voorouderlijke technieken en zijn spirituele wortels zijn uitzonderlijk. Afgestudeerd aan het Bandung Instituut voor Technologie, was hij meer dan vijftien jaar een expert in tribale kunst voor Sotheby's en Christie's in Jakarta en Bali.

Recentelijk:
Sinds de jaren 2000 reist Toni Kanwa Adikusumah de wereld rond, waarbij hij vooral geraakt werd door de invloed van de Europese kunstscène. De kunstenaar presenteert in ‘De Betoverende Tuin’ een reeks houten sculpturen en bronzen realisaties die de stroom van vitale energie onthullen die het resultaat is van de dualiteit tussen het Oosten en het Westen.

Will Schropp:
Wanneer een idee, na soms vele schetsen, is uitgewerkt, zoek ik er het hout bij dat er perfect op aansluit. De schoonheid van de vorm en het materiaal is belangrijk. Niet alleen de kleur of de nervatuur spelen een rol, maar ook de gevoelswaarde. Het spreekt vanzelf, dat daarvoor niet alleen kennis van het hout belangrijk is, maar ik vind ook dat je moet weten hoe bomen in mythologie, sprookjes en literatuur voorkomen.

Will Schropp (Uit: Vormgevers in Hout, Tekstschrijver: Marije Verbeeck):

Een noest, barst of een onverwacht kleurverschil in het hout dwingt me mijn ontwerp te verschuiven om die afwijking een plaats te geven. Of ik moet mijn idee aanpassen en die afwijkingen een plaats geven in mijn beeld. Het is de spanning tussen mij en het hout. Ik wil alles wat erin zit met mijn idee vervlechten, alles moet zo zitten alsof het niet anders kan. Het komt niet vaak voor dat ik tijdens het werkproces merk dat het niet lukt, maar het is niet erg om af en toe te struikelen. Dat is een beetje 'memento mori' daardoor ben ik me er weer van bewust dat het niet vanzelfsprekend is dat iets goed gaat.

Johan Van Cauwenberge (Bewogen Brons):
Het onderwerp van de beelden van Willy Peeters lijkt de eenvoud zelf: de menselijke figuur. Toch is het werk van Willy Peeters zelden zo eenvoudig als het lijkt. Zijn beeldentaal pendelt tussen onomwonden en omfloerst. Soms is de betekenis heel direct aan te voelen, soms houdt de kunstenaar het bewust vaag. Het enige houvast dat je dan als kijker hebt, zijn de lichaamstaal en mogelijk de titel van het werk.

Techniek::
Willy Peeters vertelt dat zijn bronsgieter het brons verhit tot boven de 'normale' 1.200 graden om er zeker van te zijn dat het metaal tot in de verste uiteinden, de kleinste vertakkingen vloeit. Op deze wijze krijgen zijn beelden een hogere maatnauwkeurigheid en detaillering. Soms lijken zijn beelden opgebouwd uit kantwerk.

Onderwerpen: